Σε μια ρωγμή

Ήρθες σαν όμορφος λευκός υάκινθος
και φύτρωσες
σε μια ρωγμή της θλίψης μου...
κάποιο περίεργο πρωινό...
κάποιας ημέρας δίχως όνομα...
μιας εποχής αλλόκοτης...
Ο ήλιος ανελέητος...
χαιρέκακα έριχνε το ενοχλητικό του φως
στη μοναξιά μου...
κι επιμελώς απέφευγε
ν' αγγίξει τα σκοτάδια μου...
Κι εκεί...
μέσα στο μαύρο φόντο της ζωής μου
βρήκες μια φλέβα αδύναμη ζωής...
και ρίζωσες και άνθισες...
σ' ένα τοπίο σκοτεινό...
άνυδρο... άγριο... βραχώδες...
κι άλλαξαν όλα...
ημέρεψαν...
κι ο ήλιος που ήτανε εχθρός
έγινε φίλος...
μια μεταξένια πρωινή δροσιά
ξεδίψασε το χώμα...
κι άνθισαν όλα μέσα μου...
αυτά που είχα ξεγραμμένα...
Ξάφνου λες  και φιγούρες γίναμε
σε πίνακα του Μποτιτσέλι...
νότες χαράς
σ' ένα γλυκό κοντσέρτο του Βιβάλντι...
κι εγώ πρώτη φορά μαζί σου
αντάμωσα το φως...
πρώτη φορά μαζί σου
αντάμωσα την άνοιξη...