Άλλο σου φταίει...

Το ξέρω πως με σκέφτεσαι
όταν το βλέμμα σου ανήσυχο

χάνεται
πάνω από τις ταράτσες
των απέναντι σπιτιών...
μελαγχολείς αναπάντεχα...
όμως δε φταίει
που σκαλώνει η ματιά σου
στις καταθλιπτικές κεραίες...
στις μαυρισμένες καμινάδες...
στο γκρίζο της πόλης...
δε φταίνε τα στραβά του κόσμου
και τα άσχημα...
άλλο σου φταίει...
Είναι που εκείνη μέσα σου η φωνή
δε λέει να ησυχάσει...
σαν ελεγκτής συνείδησης
βαραίνει την ψυχή σου...
γκρινιάζεις συνεχώς...
παραπονιέσαι...
έγινε ο ήλιος ανυπόφορος...
η ζέστη δεν αντέχεται...
μα άλλο είναι που σε καίει...
θαρρείς τελειώνει
μες στην κάμαρα ο αέρας...
πνίγεσαι...
μονολογείς...
πόσο άθλια είναι αυτή η εποχή...
πόσο δε την αντέχεις...
Μα μέσα σου βαθιά το ξέρεις...
δεν είναι πως σου φταίει ο Ιούλης...
είναι η απουσία μου
που σαν φωτιά σε καίει...
κι ούτε ένα καλοκαίρι πια μαζί...
ούτε ένα καλοκαίρι...