Αυτό το απομεσήμερο

Αυτό το απομεσήμερο 
που έχει κάτι ακαθόριστα θολό 
κι αρρωστημένο
κάτι ξυπνά βαθιά μες στην ψυχή...
μια ανάμνηση με πρόσωπο τραχύ
κι αγριεμένο
κάποιου καιρού παράξενου
κάποια πικρή εποχή...
Κι έτσι όπως το πρόσωπο
του ο ήλιος κρύβει
πίσω από ένα φόντο κίτρινο
και σκονισμένο
έτσι γυρεύει κι ψυχή μου να κρυφτεί...
να μείνει αμέτοχη σ' αυτό το σκηνικό
το μπερδεμένο
με πρόσωπα κι ονόματα
κι εικόνες
που πίστευα ανόητα
πως είχαν ξεχαστεί...
Μα ο πόνος...
ο πόνος είναι ζωντανός
και επιμένει...
κι ας λένε πως τα πάντα
ο χρόνος τα γιατρεύει...
ψέματα είναι...
παραμύθια για παιδιά...
παρηγοριές αστείες για αφελείς...
Μπροστά μου όλα...
αυτό το απομεσήμερο
που έχει κάτι ακαθόριστα θολό κι
αρρωστημένο...
κι ο πόνος αμετάλλακτος κι αμείωτος...
σα μακελάρης δαίμονας
από μιαν απερίγραπτη μανία
κυριευμένος,
να πριονίζει κάθε μου χαρά,
αμέσως μόλις πάει να γεννηθεί...

Μαρία Γασπαράτου (Marilou Levanda)