Των δακρύων μου η εξέγερση

Δε θα με δεις ποτέ ξανά να κλαίω...
κι αυτά τα θυμωμένα δάκρυα
εκεί στην άκρη των ματιών,
που απ' τα πυκνά μου βλέφαρα
ζητούν να δραπετεύσουν,
εκεί θα τα κρατήσω...
Θα κλείσω τα ματόκλαδα
και θα τα φυλακίσω
μες στων ματιών μου
το απροσπέλαστο κελί...
σ' ένα κλοιό ατσάλινο
ασφυχτικά
θα κλείσω την ψυχή μου...
να μείνει ασυγκίνητη
απ' τα ουρλιαχτά τους...
να μη με προδώσει...
και ας το πληρώσω
ακριβά το τίμημα...
Αρκεί εσύ να μη τα δεις...
Κι όταν θα φύγεις
όλα τα δάκρυα θα εξεγερθούν...
θα επαναστατήσουν...
και των ματιών μου
τα κλειδωμένα βλέφαρα
θα σπάσουν...
Θα γίνουν ποταμός...
με ορμή θα ξεχυθούν...
την κάμαρα θα πλημμυρίσουν...
και δε με νοιάζει αν θα πνιγώ
κι εγώ μες στων δακρύων μου
την εξέγερση...
Αρκεί μονάχα που εσύ δε θα με δεις
ποτέ...ποτέ ξανά να κλαίω...