Σ' ένα καράβι

Σ' ένα καφενεδάκι να βρισκόμουν
στο λιμάνι
κι ένα χαμένο μου όνειρο από μακριά
να κάνει νεύμα.
Αόρατη σε μια γωνιά
σαν ένα απόκοσμο θαλάσσιο πνεύμα
που ανθρώπου μάτι δεν το πιάνει.
Των ναυτικών ν' ακούω ιστορίες
στα αυτιά μου που περίεργα θα ηχούν
σαν συναρπαστικά ωραία παραμύθια
για άγνωστες σε μένα πολιτείες
και για νησιά
που εξωτικά λουλούδια ευδοκιμούν
και δεν απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια.
Να τους παρατηρώ κι αυτοί να μη το ξέρουν
με πρόσωπα σκαμμένα απ' την αρμύρα
σαν βράχια που τα σμίλεψε το κύμα,
αφού αυτό τους έταξε η μοίρα,
να με μαγέψουν θα τα καταφέρουν
και οι βαθιές φωνές τους σαν σειρήνες
μες στο μυαλό ζάλη γλυκιά θα φέρουν.
Την άχαρη ζωή μου να ξεχάσω
κι αυτή τη θλιβερή την πολιτεία
που μοιάζει με καράβι φορτωμένο
κι από έναν άγριο Θεό,
καταραμένο, να μη μπορεί
να ξεκολλήσει απ' τη στεριά.
Κι όταν για νέο ταξίδι ονειρεμένο
θα ξεκινούν ευτυχισμένοι
αθόρυβα να τους ακολουθήσω
το όνειρο κι εγώ να συναντήσω
σ' ένα καράβι που θα είναι αραγμένο
και υπομονετικά θα τους προσμένει
σαν μάνας τρυφερής την αγκαλιά.