Τα μάτια σου τα καλοκαίρια...

Καμιά πιθανότητα να δω τα μάτια σου ξανά...
Καμιά πιθανότητα...
Είχαν μια λάμψη αλλιώτικη
τα μάτια σου...τα καλοκαίρια...
μια απόχρωση περίεργη...
ιριδίζουσα...
σα να λαμπύριζε κάτω από την πανσέληνο
ένα άγιο σκοτεινό νερό
μέσα σε ασημένιες κολυμπήθρες...
Θα κυλά η ζωή...
Θα κοιτάζω πάντα το γαλάζιο της θάλασσας...
το ασήμι που θα ρίχνει η αυγουστιάτικη νύχτα
στην υγρή αγκαλιά της...
τα αρμυρίκια
που θα γέρνουν λυπημένα στην ακτή...
θα στάζουν δάκρυα θαλασσινά
και θα φιλούν το κύμα
πριν ξεψυχήσει...
το πήγαινε έλα του καραβιού
στο αντικρινό νησί...
τους γλάρους
που θα πετούν ανυπόμονα
πάνω απ' τα ψαροκάικα...
τα γκρίζα...
σμιλεμένα από τον έρωτα των κυμάτων
βράχια...
Και βλέμματα...
Χιλιάδες βλέμματα αδιάφορα
μέσα στο βλέμμα μου...
Μα πιθανότητα καμιά...καμιά...
να δω τα μάτια σου ξανά...τα καλοκαίρια...