Αυγουστιάτικη νύχτα

Αυγουστιάτικη νύχτα...
βαριά η μυρωδιά του λιμανιού.
Κολλάει στο δέρμα η υγρασία...
οι αναμνήσεις κολλούν στο μυαλό.
Ένα καράβι φεύγει...
κάποιοι φεύγουν...
Πάντα κάποιοι φεύγουν
όταν ο άνεμος σηκώνει πανιά.
Δεν κοιτούν πίσω...
Εικόνες, τοπία,
κραυγές, πρόσωπα,
γίνονται χθες.
Μόνο κάτι βλέμματα μαγνήτες
κάποιες φορές, 

κρατούν για πάντα
ψυχές αλυσοδεμένες
και τα κορμιά ταξιδεύουν άδεια...
Το σκοτάδι σαν θάνατος
σκεπάζει την παλιά παραλία.
Ο ωραίος στρατηλάτης δεσπόζει
πάνω στο δυνατό του άλογο
σ' ένα πετρωμένο καλπασμό.
Ανήμπορος...
πάντα στην ίδια θέση,
κοιτάει τη θάλασσα...
Δεν έπρεπε να γίνονται αγάλματα
όσοι γεννήθηκαν για ταξίδια.
Πάνω απ' τα κάστρα πέφτει ένα αστέρι.
Δεν πρόλαβα...
Έμεινε η ευχή μου μετέωρη...
Φράσεις που στο σύμπαν σκορπίζονται...
δε βρήκαν όχημα,
δε βρήκαν οδηγό.

Κάπου μακριά ακούγεται

το σύρσιμο μιας αλυσίδας.

Κρυώνω ξαφνικά...

Αύριο πάλι θα φύγω...

όπως ακριβώς ήρθα...

μ' ένα κορμί που κάποτε άδειασε

την ώρα που ένα καράβι σαλπάρισε... 

Μαρία Γασπαράτου