Μύρισε βροχή

Ποιος άφησε μισάνοιχτη την πόρτα;
Μπήκανε μέσα της ζωής μου τα φθινόπωρα...
κάτι άρρωστα, χλωμά, κουρελιασμένα.
Γέμισε ο τόπος φύλλα κίτρινα, ξερά...
πάνω τους περπατώ με τα γυμνά μου πόδια...
κάτω απ' τα πέλματα μου θρυμματίζονται.
Πόση ματαίωση άξαφνα σε τούτο το τοπίο...
πόση ερημιά...
Μόνο χλωμά, γυμνά φθινόπωρα...
με θράσος απαιτούν
φως να ντυθούν από το καλοκαίρι μου.
Ξέρω... δε θα απαλλαγώ ποτέ
απ' τις παλιές,
συννεφιασμένες μέρες...
θα 'ρχονται πάντα απρόβλεπτα
και θα μου κλέβουν τον ήλιο.
Ποια ψήγματα ευτυχίας με τόκο ξεπληρώνω;
Πού να θυμάμαι...
Κάποτε, κάπου, κάποιες φορές ίσως,
σίγουρα μετρημένες,
πόσο ακριβά μου δόθηκε η χαρά;
Έξω από το παράθυρο
το καλοκαίρι με κοιτάει τρομαγμένο.
Τι παράξενο...
Μύρισε βροχή...

Μαρία Γασπαράτου