Μην αμφιβάλλεις

Μην αμφβάλλεις ότι σ' αγάπησα...
Σε κάτι ξεχασμένα στο συρτάρι σου στιχάκια
σ' ένα μικρό λευκό τετράδιο
κιτρινισμένο πια απ' τον καιρό
έχω αφήσει κάτι απ' την ψυχή μου
Ψάξε...
Κι όταν τα βρεις ...
με ανθοπέταλα ντύσε τα δάχτυλα σου
και κράτησε τα τρυφερά...
σα να κρατάς μια πεταλούδα
που ένα αδέξιο άγγιγμα
θα λιώσει τα φτερά της...
Αφέσου μες στους στίχους μου...
νιώσε το τρέμουλο που έκανε
το γράψιμο ασταθές...
άκου το χτυποκάρδι
που ηχεί σε κάθε συλλαβή...
τον αναστεναγμό που βγάζει κάθε γράμμα...
και την αγάπη...
την αγάπη που χτυπημένη
από μιας καταιγίδας άγριας
τον κεραυνό
έχει κρυφτεί κομματιασμένη
μέσα σε κάθε στίχο...
Κι ύστερα πάνω στο μέρος της καρδιάς σου
ακούμπησε τα...
οι χτύποι της με τους δικούς μου χτύπους
να ενωθούν...
να νιώσεις την αγάπη να δονεί
κάθε σου κύτταρο ...
και τότε ίσως να πειστείς...
ίσως να καταλάβεις...
ότι δικαίωμα δεν έχεις ν' αμφιβάλλεις...