Δειλινό Απριλιάτικο

Πληγωμένες ψυχές...
κρεμασμένες απ' του ήλιου το δίσκο
που βουλιάζει στη θάλασσα...
που δίχως αντίσταση στο χαμό του οδεύει...
Πληγωμένες ψυχές...
προσπαθούν να κρατήσουν λίγο ακόμα τη μέρα...
να ρουφήξουν όσο επέμεινε φως...
Το αίμα τους στάζει...
κόκκινο βάφει το υπέρλαμπρο τάσι...
τα σύννεφα...
την πόλη που μοιάζει να φλέγεται...
Μάταια προσπαθούν
να κρατήσουν λίγο ακόμα τον ήλιο...
Το αιχμηρό του περίγραμμα
βαθαίνει τις ήδη ανοιχτές τους πληγές...
Αγωνίζονται μάταια...
ν' αργήσει λίγο ακόμα να έρθει η νύχτα
που σαν άτι κατάμαυρο...άγριο
σέρνει φώτα πολύχρωμα
κι αγάπης τραγούδια...
ποδοπατάει αντοχές...
Αυτό το δειλινό το Απριλιάτικο
που η άνοιξη χορεύει αδιάφορη
πάνω σε έρημες κατεστραμμένες ζωές...
τόσο αθώα κι αμέτοχη...
μεγάλο της χαράς της το βάρος...
δεν αντέχεται...
Πληγωμένες ψυχές...
πνιγμένες στου Απρίλη τ' αρώματα...
δεν μπορούν ν' ανασάνουν...
παλεύουν ν' αντέξουν
μια γιορτή που δεν είναι γι αυτές...
Αυτό το δειλινό το Απριλιάτικο
μοιραία θα σβήσει...
άδικα τόσο αίμα χύθηκε...
τόσος πόνος άδικα...
Ένα άτι κατάμαυρο...άγριο
στο βάθος καλπάζει...
Είναι ήδη αργά...