Πετρωμένος ουρανός

Δε λεν να σταματήσουν οι βροχές...
Πόση βροχή πια σ' αυτόν τον τόπο...
έγινε βάλτος μοιραία...
Χρόνια τώρα λίγο λίγο μας καταπίνει...
Σύννεφα φορτωμένα ματαιωμένες προσδοκίες...
βαριά σαν σιδερένια νησιά... μετέωρα...
σ' έναν ουρανό
που μοιάζει γκρίζα πετρωμένη θάλασσα...
Σαν μπόρες πέφτουν πάνω στα γιατί οι σιωπές...
Μας εκδικείται ο ουρανός...
Ποτέ αρκετά δεν τον διεκδικήσαμε...
Ακίνητα αφήσαμε στους ώμους τα φτερά...
τα αχρηστέψαμε...
Μιά αγωνία μόνο για λίγο φως μες στην ψυχή
θυμίζει πως υπάρχουμε ακόμα...
Ένα μικρό φωτεινό κομμάτι μας περιγελά...
Ίσως δεν προσπαθήσαμε αρκετά...
Σ' αυτόν τον τόπο
που τα όνειρα πια είναι δανεικά
και επιστρέφονται με τόκο
ο ήλιος είναι ανύπαρκτος...
τόσο ψηλά που στέκει δε μας αγγίζει...
Είναι αδύναμα στους ώμους τα φτερά...
πως να τον φτάσουμε...
πως να πετάξουμε
που δεν τον αγαπήσαμε όσο άξιζε
κι έγινε πετρωμένη θάλασσα ο ουρανός...