Γι αυτά λυπάμαι...

Κι όταν με βλέπεις να μελαγχολώ
δεν είναι πως μου λείπει κάτι...
είναι για όλα όσα άσκοπα 
έζησα πριν έρθεις...
για τα πορτοκαλένια δειλινά
που δεν κοιτάξαμε μαζί
κι άδικα έφυγαν χωρίς να με μαγέψουν...
Γι αυτά λυπάμαι...
για όλα όσα μάταια πέρασαν χωρίς εσένα...
Για τη μελωδική βροχή του Φθινοπώρου
πάνω στα πορφυρά πεσμένα φύλλα
και που δίχως εσένα
δεν άκουσα ποτέ τη ρυθμική της μουσική...
Γι αυτά λυπάμαι...
τα όμορφα...που χώρια σου
έφυγαν αδιάφορα...
Για τ' ανοιξιάτικα τα βράδια
που τα λουλούδια δεν κατάφεραν
να με μεθύσουνε με το άρωμα τους
κι άφηναν μόνο μια περίεργη
ψύχρα στην ψυχή...
Γι αυτά λυπάμαι...
για το πικρό χαμόγελο
για τη μισή χαρά
και για την ευτυχία που με προσπέρναγε...
τόσο κοντά...
και πάντα ένα βήμα μακριά μου...
Κι όταν με βλέπεις να μελαγχολώ
δεν είναι πως μου λείπει κάτι...
είναι για όλα αυτά
που άσκοπα έζησα...
για όλα όσα άδικα έχασα...
πριν έρθεις...