Δε θα μπορέσω...

Και τώρα εγώ θα πρέπει
έτσι όπως συνήθως
τ' απομεσήμερα με πιάνει
ο οίστρος μου ο ποιητικός
να γράψω...
για ακρογιαλιές και για φεγγάρια...
για αγάπες που άδοξα τελειώσαν...
για δειλινά ρομαντικά
και καλοκαίρια...
για μοναξιά και προσδοκίες...
και για έρωτες φανταστικούς...
Θα πρέπει να συγκεντρωθώ
και μια διάθεση ρομαντική
με μια γενναία δόση μελαγχολίας
να φορέσω
και να γεμίσω το άδειο μου χαρτί
που σαν θηρίο σαρκοφάγο απαιτεί
ψυχής κομμάτια...
Να κλείσω πρέπει οπωσδήποτε
τ' αυτιά μου και τα μάτια...
εικόνες και φωνές να αποκλείσω
που αυτής της ώρας τη μαγεία δολοφονούν...
Να μείνω ανεπηρέαστη...
τροφή να δώσω στο χαρτί μου
που σήμερα ανούσια μου φαίνεται
και άγευστη εντελώς...
Δεν θα μπορέσω...
Το αίμα μιας αθώας οκτάχρονης μικρής
και τόσων άλλων που άδικα χύθηκε
θυσία σ' έναν άρρωστο Θεό
έχει γεμίσει το λευκό χαρτί
και στάζει...και πλημμυρίζει
την ψυχή και το μυαλό...
Το αίμα μιας αθώας οκτάχρονης μικρής
και τόσων άλλων...
που αγαπούσανε απλά τη μουσική...
Κάπου μακριά σε κάποια πόλη
της Αγγλίας...τι σημασία έχει...
Πατρίδα το άδικο δεν έχει...
Σ' όλα τα μέρη ο θάνατος είναι το ίδιο τραγικός...
Η μόνη σκέψη σήμερα...
Η μόνη εικόνα...
Κι εγώ πρέπει για άλλα πράγματα να γράψω...
Δεν θα μπορέσω...
Λυπάμαι...
αυτό το απομεσήμερο μέσα μου
όλα είναι αλλιώς...