Κι όπως χανόσουν...

Κι όπως χανόσουν στο μεγάλο δρόμο
έβλεπα πίσω σου να σέρνεται η ψυχή μου.
Απ' τ' άγγιγμα σου είχε ορφανέψει η αφή μου
κι η μοναξιά με είχε πιάσει από τον ώμο...

Μες στη βροχή, μες στην ομίχλη του χειμώνα
μαζί σου έβλεπα να χάνεται η ζωή μου.
Στην γκρίζα πόλη, στην υγρή τη φυλακή μου
τα πληγωμένα όνειρα μου σβήναν μόνα...

Τα καλοκαίρια μακριά πια, δεν τα φτάνω
και δίχως ήλιο η ζωή δε θα 'χει χρώμα
μα εγώ αντέχω..αγωνίζομαι ακόμα
να πάρω πίσω την ψυχή μου που τη χάνω...

Μαζεύω όσες αντοχές μου έχουν μείνει
δίχως εσένα συνεχίζω τη ζωή μου
και με μια δύναμη που ντύθηκε η ψυχή μου
γεννά ελπίδες κι από μέσα μου σε σβήνει...