Μεσημέρι Σαββάτου

Μεσημέρι Σαββάτου...
Αύγουστος...
με τέτοια ζέστη θα μπορούσαν τα πάντα να λιώσουν
μα κάποια συναισθήματα είναι όπως φαίνεται
παντός καιρού
στέκονται απέναντί του ακέραια γιγάντια ανεπηρέαστα...
βγαίνει στο μπαλκόνι
μια ανάσα να πάρει καλοκαιριού
μα η πόλη αμείλικτη
με θράσος του προσφέρει ένα κοκτέιλ μολυσμένων ρύπων
μαζί με μια τρομαχτική βοή ξέφρενων τροχοφόρων.
Γυρίζει βιαστικά στο γραφείο του
στο ανοιχτό του βιβλίο..να ξεχαστεί και να ξεχάσει.
"Άραγε να’ ναι η μοναξιά σ’ όλους τους κόσμους η ίδια;"
Μα τι ρωτάει τώρα ο ποιητής;
Για τη δική του μοναξιά...
γι αυτή τον νοιάζει...
Ένα αγριοπερίστερο σταματά στα κάγκελα
να ξαποστάσει
ρίχνει μια ματιά γεμάτη απέχθεια στην κάμαρά του
και πετά μακριά...
μεσημέρι Σαββάτου...Αύγουστος...
σίγουρα κάπου αλλού θα βρει πιο όμορφη θέα...

Μαρία Γασπαράτου