Σαν άγουρο φρούτο

Περίεργο χρώμα έχουν φέτος τα στάχυα
ένα μουντό αρρωστημένο μπεζ
σαν λερωμένο άσπρο.
Τ' αποφεύγει ο ήλιος
λες και δε θέλει να τ' αγγίζει.
Περνάει το καλοκαίρι άχρωμο
άοσμο
στεγνό
σαν άγουρο φρούτο
που λάθος εποχή γεννήθηκε.
Θέλω να φανταστώ κάπου μακριά τη θάλασσα
μια ώθηση να δώσω στην παράλυτη ελπίδα
να σκαρφαλώσει στον άνεμο
να πετάξει τα σαθρά δεκανίκια
να φτάσει στ' ακρογιάλι του Άι Νικόλα
ν' αγναντέψει πέρα απ' τη Μακριά μύτη
να φτάσει ως την Αντίπαρο
κι έπειτα να γυρίσει
ντυμένη το άσπρο των σπιτιών και των κυμάτων
να στάζει απ' τα υγρά φιλιά
που πάνω της θα χουν γεμίσει τ' αρμυρίκια
ν' αφήνουν τα πατήματα της
του Αιγαίου το καθαρό γαλάζιο
κι έτσι θαλασσινή κι ωραία
ακέραια και δυνατή
να μπει βαθιά μες στην ψυχή μου
να γίνουν πάλι χρυσά τα στάχυα
με μια αγκαλιά χαράς τραγούδια
να έρθει ο Αύγουστος...

Μαρία Γασπαράτου