Λυπάμαι αλήθεια...

Λυπάμαι αλήθεια...
όταν σε σκέφτομαι να περιμένεις
τα Σαββατόβραδα που δύσκολα περνούν
μ' ένα διπλό κονιάκ
η ένα ουίσκι δυνατό στο χέρι
και με το βλέμμα σου
στο δρόμο ξεχασμένο...
Και να καρδιοχτυπάς
κάθε φορά που ένα αμάξι σταματά
έξω απ΄την πόρτα...
και να πετάγεσαι μόλις ακούς
βήματα να ανεβαίνουν τα σκαλιά...
Να τρέχεις και στης πόρτας σου το μάτι
την κόρη του ματιού σου να κολλάς...
Λυπάμαι αλήθεια...
όταν σε σκέφτομαι να περιμένεις
τα Σαββατόβραδα που δύσκολα περνούν
καθώς θα παίζει
στο αγαπημένο μου σιντί
η "βροχή" του Χατζηδάκη
και το μυαλό σου η εικόνα μου
θα το πολιορκεί...
Θα σε καλεί απ' το συρτάρι
ένα πακέτο Μάρλμπορο
που από καιρό το έχεις κόψει...
και θα θυμώνεις...
θα προσπαθείς ν' αντισταθείς...
και θα τα καταφέρνεις τελικά...
έτσι κι αλλιώς πιο βασανιστικός
θα σου είναι ο δικός μου εθισμός...
Κι όταν θα έχει φύγει πια η νύχτα
και Κυριακής ξημέρωμα
με δυνατές καμπάνες θα έρχεται
σαν ενοχλητική γιορτή...
μια τελευταία ματιά θα ρίχνεις
στον καθρέφτη σου
πριν πέσεις αποκαμωμένος στο κρεββάτι...
θα ξεστομίζεις μια τελευταία βρισιά
στον εαυτό σου
πριν μες στους εφιάλτες σου χαθείς...
που πέρασε άλλο ένα Σαββατόβραδο
κι εγώ δεν ήρθα...
Λυπάμαι...αλήθεια...