Σαν αργός ποταμός

Ποτέ ξανά μαζί...
Κι ζωή θα κυλάει αδιάφορα,
βαρετά και μονότονα
σαν τα ήρεμα νερά
ενός ήσυχου ποταμού...
Μα εγώ πάντα αγαπούσα τη θάλασσα...
Κι η ζωή θα κυλάει αδιάφορα,
θα ξοδεύεται ανούσια
κι όλα γύρω σε κάποια σειρά,
οργανωμένα,
δεδομένα, προβλέψιμα,
άριστα τακτοποιημένα,
απολύτως συγκεκριμένα,
χωρίς παραλήψεις,
δίχως λάθη,
δίχως εκπλήξεις,
μια άψογη ζωή,
σαν ήσυχος αργός ποταμός...
Μα εγώ πάντα αγαπούσα τη θάλασσα...
Κι όλα γύρω σε τάξη
κι όλα μέσα μου άναρχα
κι η ζωή σταθερή
κι η ψυχή μου ασταθής
και η σκέψη χαώδης.
Το ποτάμι κυλάει
μα μοιάζει ακίνητο,
θολό, άχρωμο, άχαρο,
άηχο σχεδόν.
Μόνο κάτι ανεπαίσθητα ακούγεται
ύπουλα έτσι όπως σέρνεται
σαν ψιθύρισμα υπόκωφο...
Μια φράση σκληρή σ' επανάληψη...
Απειλή και κατάρα,
τιμωρία, καταδίκη,
με πονάει...
σαν ύβρις στ' αυτιά μου ηχεί:
"Ποτέ ξανά...ποτέ  ξανά μαζί"...