Τα καλοκαίρια

Ίσως και να μη με θυμάσαι τους χειμώνες...
να μένει ανερμήνευτη κάποια περίεργη
παγωνιά που φτάνει ως την ψυχή...
Και τα φθινόπωρα ίσως να μη με θυμάσαι...
λάθος εξήγηση να δίνεις
σε μιαν αβάσταχτη μελαγχολία
που αδικαιολόγητα σου φέρνει
του Νοέμβρη η σιγανή βροχή...
Ακόμα και την άνοιξη ίσως δε με θυμάσαι...
κι ας ψάχνεις το γιατί
που τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα
όταν σκορπούν το άρωμα τους
νιώθεις μια ανεξήγητη κι αναίτια ταραχή...
Μα είναι αδύνατο να με ξεχνάς τα καλοκαίρια
είναι αδύνατο τον Αύγουστο να με ξεχνάς...
Πάντα το καλοκαίρι θα 'ρχεται αγκαλιά
με το άρωμα μου...
και στο μυαλό σου θα 'ρχονται αναπάντεχα
αυτά που ζήσαμε μαζί...
όταν χτυπάνε γιορτινά του Αυγούστου
οι πρωινές καμπάνες
και δυνατά φωνάζουν το όνομα μου...
όπου κι αν πας... ό,τι κι αν κάνεις..
σαν καλοκαιρινό τραγούδι
στ' αυτιά σου θα ηχεί...
Δε γίνεται...
είναι αδύνατο να με ξεχνάς τα καλοκαίρια...
είναι δικιά μου αυτή η εποχή...