Δε σου αξίζει το όνειρο..

Αλλιώς ξεκινήσαμε...
Στρωμένοι με ροδοπέταλα οι δρόμοι...
Το όνειρο είχε φτερά...
Μικρή η απόσταση...
Κοντά ο προορισμός...
Χαμογελούσε μπροστά η ευτυχία...
Τόσο κοντά...
Αρκούσε ένα άπλωμα χεριών...
Η ζωή χαρά...ευκολοπάτητο μονοπάτι...
Ηλιόλουστες μέρες...
Στο δικό μας τοπίο δεν υπήρχε συννεφιά...
Μα λίγο πριν αγγίξουμε το όνειρο
μας βρήκε η βροχή...
Απροετοίμαστους...
Μας αιφνιδίασε του καιρού το απρόοπτο...
Βρεθήκαμε μέσα στην καταιγίδα
χωρίς ομπρέλα χωρίς ούτε ένα πανωφόρι...
"Τρέξε" σου είπα...
"να βρούμε ένα απάγκιο...
Να περάσει αυτή η ώρα...
Να σταματήσει η βροχή..."
Κι εσύ σαν παιδί κακομαθημένο
που του πήραν το παιχνίδι
που αρνείται να δεχτεί πως χάλασε η γιορτή
γέμισες πείσμα και οργή
που όσα περίμενες δεν ήρθαν...
Εγκλωβισμένος στο θυμό
για ένα όνειρο που δε σου βγήκε...
το εγκατέλειψες...το πρόδωσες...
Παραιτήθηκες...λιποτάκτησες...
Μας άφησες...
Και τ' όνειρο κι εμένα...
Όλη σου η ζωή μια αναζήτηση...
Ψάχνεις για ηλιόλουστα τοπία...
Φεύγεις στη πρώτη συννεφιά...
Απελπισμένος και μόνος...
Φοβάσαι τις βροχές...
Δεν πολεμάς...
Δε μένεις ως το τέλος...
Καιροσκόπος...
Φυγόπονος...
Δειλός...
Πάντα θα χάνεις το ουράνιο τόξο
που βγαίνει μετά την καταιγίδα...
Δε σου αξίζει το όνειρο...