Να πέφτει πάνω μου το χιόνι...

Νωπό ακόμα το καλοκαίρι
στάζει αρμύρα σε μια ψυχή
που αγωνίζεται να επουλώσει πληγές...
Τα μεσημέρια κάτω απ' τον ήλιο
συνεχίζουν να λάμπουν με αυθάδεια
στην χειμωνιάτικη καταχνιά...
Ο παγωμένος αέρας με εμπαίζει...
αναστατώνει τις αισθήσεις μου
κουβαλώντας στο διάφανο κρυσταλλένιο
πέπλο του μυρωδιές από κομμένο καρπούζι
και ώριμα ροδάκινα...
μπερδεμένες  με το άρωμα σου
και τη θαλασσινή αύρα...
Στα χείλη μου νωπό ακόμα το φιλί σου...
Στην αγκαλιά μου νωπή ακόμα
η αίσθηση του κορμιού σου...
Στα χέρια μου ζεστά τα χέρια σου
από τη θέρμη του Αυγούστου...
Τόσο έντονη η παρουσία σου δίπλα μου...
λες κι είναι ακόμα καλοκαίρι...
Από το ημερολόγιο ο Δεκέμβρης
γελάει χαιρέκακα...
Κοιτώ απ' το παράθυρο...
Βγαίνω έξω...
Να βεβαιωθώ...
Παγωμένο τοπίο...
Βρώμικο χιόνι...
Λασπωμένα όνειρα...
Συνέρχομαι απότομα...
Ο βοριάς δε φέρνει παρά μόνο
μια αποπνικτική μυρωδιά καπνού
από τζάκια που καίνε...
Στα χείλη μου κάποιες νιφάδες
χιονιού σβήνουν απότομα
την αίσθηση του φιλιού...
Η αγκαλιά μου άδεια...
Τα χέρια μου άδεια...
Δεν είσαι δίπλα μου...
Το καλοκαίρι έχει φύγει προ πολλού...
Δεν μπαίνω μέσα...
Θα μείνω εδώ...
Να πέφτει πάνω μου το χιόνι...
Να παγώσει η μνήμη...
Να παραλύσουν οι αισθήσεις...
Να νεκρωθεί η νοσταλγία...
Να γεμίσει την άδεια αγκαλιά μου...
να μπεί στην καρδιά...
να θάψει το καλοκαίρι...
Να σταματήσει να στάζει αρμύρα
σε μια ψυχή που αγωνίζεται
να επουλώσει πληγές...
Εδώ θα μείνω...
Έτσι ωραία...
να πέφτει πάνω μου το χιόνι...