Τυχαία συνάντηση...

Χρόνια σκεφτόμουν αυτή τη στιγμή...
Φοβόμουν...τι κι αν στο βάθος
ήλπιζα να ΄ρθει...
Και να...τελικά αντάμωσαν οι δρόμοι μας...
Τυχαία συνάντηση...
Μέσα στο πλήθος...στη βουή της πόλης...
μπροστά μου...εσύ....
Τόσα χρόνια μετά...
Τόση ζωή μετά...
Οι ήχοι του δρόμου πάγωσαν...
Οι άνθρωποι...τ' αυτοκίνητα πέτρωσαν...
Ολόκληρη η πόλη μαρμάρωσε σ' αυτή τη στιγμή...
Κι εμείς δυό αγάλματα με απλωμένα τα χέρια
σε μια τυπική χειραψία...
Τα χείλη βουβά...
Τα μάτια υγροί καθρέφτες...
Μέσα τους εικόνες του χτες...
διαδέχονταν η μια την άλλη...
Στιγμές...λέξεις...συναισθήματα...
ξανά ζωντανά...σα να μην πέρασε μια μέρα...
"Τι κάνεις;" κατάφερες να ψελλίσεις...
"Δεν ζω" φώναξε η ψυχή μου...
"Καλά" ψιθύρισαν τα χείλη μου...
Στα μάτια σου φώναζε το παράπονο...
Στα μάτια μου έλαμπε η απελπισία...
Τόσα χρόνια μετά...
Τόση ζωή μετά...
Κι όμως η αγάπη ίδια...
Η μόνη ζωντανή στην πετρωμένη πόλη...
Ουρλιάζει με οργή...με παράπονο...
"γιατί"...
Την ακούς...
Την ακούω...
Μένει χωρίς απάντηση...
Τα χέρια χωρίζουν...
Λες και τα χώρισε μαχαίρι...
Τόσος πόνος για ένα άγγιγμα...
Τόσα χρόνια χαμένα...
Τόση ζωή χαμένη...
Η ψυχή σαν κατάδικος
χρόνια σε σκοτεινή φυλακή
είδε ένα κομμάτι ουρανού
από μια ρωγμή που αναπάντεχα άνοιξε...
Οδυνηρή αποκάλυψη...
Επώδυνη συνειδητοποίηση...
Βασανιστική η κραυγή της...
"Δεν ζω" φωνάζει ξανά και ξανά...
Την ακούς...το ξέρω...
Πονάω...
Είναι αργά πια...
Πρέπει να φύγω...
Πρέπει να φύγεις...
Πρέπει να συνεχίσω...
Χωρίς ελπίδα...
Χωρίς εσένα...
Χωρίς ζωή...
Πρέπει...