Θύμησες...

Δεν αντέχω τις θύμησες...
Έρχονται σαν επίμονες ζητιάνες...
Εκλιπαρούν τη σκέψη μου...
Διεκδικούν την ψυχή μου...
Καμουφλαρισμένες...
πως τάχα είναι ανώδυνες...
Κάτι καλοκαίρια γεμάτα φως...
μια θάλασσα...
ένα γαλανόλευκο νησί...
γέλια..τραγούδια...δειλινά...
χρυσές παραλίες...
φεγγαρόλουστες νύχτες...
πεφταστέρια...ευχές...
όνειρα...ζωή...
Και ξαφνικά ξεπροβάλλεις
αυθαίρετα σαν αστραπή...
σχίζεις τις εικόνες...κυριαρχείς...
και πια εσύ...μόνο εσύ...
μέσα σ' ένα ξωκκλήσι...
Το φως του ήλιου μπαίνει
από τα σκαλιστά παράθυρα...
φωτοστέφανο στο κεφάλι σου...
ανάμεσα στους αγίους κι εσύ...
πιο όμορφος από ποτέ...
με τη σφραγίδα του ιδανικού...
κάθε σύγκριση καταδικασμένη μοιραία...
Πόσο οδυνηρή γίνεται η ανάμνηση...
Με ξεγέλασαν πάλι οι θύμησες...
Με παρέσυραν τα όμορφα χρώματα...
Θέλω τόσο να σε ξεχάσω...
Μα έρχεσαι ξανά και ξανά...
πάντα στο ίδιο μέρος...
Η μορφή σου πονάει...
Συνειδητοποιώ με απελπισία
πως περιμένω ακόμη...
Η νοσταλγία με αρρωσταίνει...
Η προσμονή μοιάζει με θάνατο...
Με τιμωρείς...με εκδικείσαι...
Απ' όλες τις στιγμές μας
να μένει ολοζώντανη στη μνήμη...
στην ψυχή...η άγια εικόνα σου
εκεί μες στο ξωκκλήσι...
σαν άγγελος κι εσύ μες στους αγγέλους...
μ' εκείνο το απόκοσμο το φως
στο πρόσωπό σου...
πιο όμορφος από ποτέ...