Ένα κορίτσι μακριά...

Συγγνώμη ξανά...
Δάκρυα...όρκοι...υποσχέσεις...
Παράφωνο τραγούδι στ' αυτιά μου
το πόσο πολύ μ' αγαπάς...
Σύνθημα μουτζουρωμένο
σε γκρεμισμένο τοίχο
ότι η αγάπη γεννάει πόνο...
Αρνούμαι να το δεχτώ...
Δεν πονάει η αγάπη...
Άλλοθι...για όσους δεν είναι ικανοί...
Καμπάνες ηχούν
στο ξωκκλήσι της αντοχής μου...
Ένα κορίτσι μου γνέφει από μακριά...
Τα μαύρα μαλλιά της ανεμίζουν στον ήλιο...
Στα χέρια της κρέμονται τάματα...
Πίσω της τα τείχη μιας ξεχασμένης πόλης...
Μπροστά της απέραντη θάλασσα...
Κάπου την ξέρω...
Εκείνη με ξέρει καλά...
Κάτι μου λέει...
Σταμάτα πια να μιλάς...
Φοβάσαι...
Σκοπίμως σκεπάζεις τη φωνή της...
Θέλεις μόνο εσένα ν' ακούω...
Της πετώ τις συγγνώμες σου...
Τις πετάει στη θάλασσα...
Με περιμένει...
Με κοιτά με παράπονο που την έχω ξεχάσει...
Φωνάζω με όση μου έμεινε δύναμη...
Μη φεύγεις...δεν έχω άλλον...
Θα σε θυμηθώ...
Μη μ' αφήνεις...δε θα σ' αφήσω...
Βοήθησε με να θυμηθώ το όνομά σου...
Τη φωνή σου σκεπάζουν παράταιροι ήχοι...
Συλλαβιστά...μίλα μου συλλαβιστά...
Διαβάζω τα χείλη σου...
Μαρία...Μαρία σε λένε...
Νομίζω σε βρήκα...