Χωρίς σκιές...

Χαμογελά η μέρα σήμερα...
Ξύπνησα μ' ένα φτερούγισμα πουλιών
πάνω στα χείλη...
Γύρω μυρίζει ανθισμένες πασχαλιές...
Παράξενο...
Λες κι ήρθε η άνοιξη στο τέλος του Νοέμβρη...
Καμπάνες αναστάσιμες ηχούν στ' αυτιά μου...
Κάτι που πέθανε ξαναγεννιέται...
Ελπίδες άγγελοι...χορεύουν στη σκέψη μου...
Οι αναμνήσεις έπαψαν ξάφνου
να είναι οδυνηρές...
Πόσο μου φαίνεσαι ασήμαντος πια...
Πόσο ανίσχυρος είσαι...
Αποδομήθηκε το βασανιστικό σου είδωλο...
Κατέρρευσε το τερατούργημα του φόβου...
Πεδίο βολής η ψυχή μου...
Κατάφερε να σώσει μια γωνίτσα...
Ένα μικρό κομμάτι έμεινε αλώβητο...
Εκεί οχυρώθηκα....
Εκεί φύλαξα τις τρομαγμένες μέρες...
Τις φρόντισα...τις γιάτρεψα...
τις έντυσα με χρώματα... χαμόγελα...
ζωή...
Άνθισαν...
Γέμισαν την ψυχή μου πασχαλιές...
τραγούδια...ήλιο...θάλασσα...
Χάνεσαι πια στο βάθος του χρόνου...
Η θύμησή σου δεν πονάει...
Κοιτάζω στον καθρέφτη την εικόνα μου...
Εσύ παγιδευμένος πίσω μου...
φυλακισμένος στο παρελθόν...
με κοιτάζεις με έκπληξη...
με πανικό...
Ήσουνα πάντα τόσο σίγουρος...
Προσπαθείς να επιβληθείς...
Ανεπιτυχώς..
Δεν είσαι παρά μια σκιά...
Χάθηκες με το φως του ήλιου...
Κι εγώ μες στον καθρέφτη μου
χαμογελώ...χωρίς σκιές...
χωρίς φαντάσματα...χωρίς πληγές...
κοιτώ μπροστά...μόνο μπροστά
και ξαναζώ...