Στις μοναχικές σου νύχτες...

Στις μοναχικές σου νύχτες
όταν σβήνουν τα φώτα
και ανοίγει η πύλη της θύμησης
δεν μπορείς να κρυφτείς...
Μένεις γυμνός απέναντι στο χθες...
Η αλήθεια που σκεπάζεσαι
είναι διάφανη...τι να σου κάνει...
Τρομάζεις...
Η γύμνια σου καθρεφτίζεται
στα γαλανά νερά του Αιγαίου
κάποιο καλοκαίρι
που τα έχασες όλα...
Αναρωτιέσαι αν προσπάθησες αρκετά...
Χίλιες εικόνες σου φωνάζουν πως όχι...
Η μορφή μου ζωντανεύει...
Διεκδικεί τη νύχτα σου...
Δε μπορείς να με διώξεις...
Δεν μπορείς να ξεφύγεις...
Ψάχνεις υποκατάστατα...
Με τον καπνό του τσιγάρου
να θολώσεις τη νοσταλγία...
Με το ποτό να ξεγελάσεις τη μνήμη...
Θα 'θελες τόσο να έρθει πίσω
εκείνη η στιγμή...
Να αλλάξεις τα πάντα...
Τα λόγια...τα βλέμματα...
τ' αγγίγματα...τις λάθος σκέψεις..
Μια ζωή χαμένη
για ένα πείσμα...
Τόσες στιγμές πεταμένες
για έναν παράλογο θυμό...
Τόσες νύχτες φωτιά για ένα αντίο
που ειπώθηκε άδικα...
Και τώρα ντυμένος
μια διάφανη αλήθεια...
ανίκανη να καλύψει τη γύμνια σου
στέκεσαι ανίσχυρος απέναντι στο χτες
που σε ελέγχει...
Η αβάσταχτη μοναξιά σου...
η ζωή που θα μπορούσε
να είναι αλλιώς...
ο χρόνος που σε τιμωρεί...
η μορφή μου που μάταια
προσπαθείς να ξεχάσεις....
όλα καθρεφτίζονται
στα γαλανά νερά του Αιγαίου
κάποιον Αύγουστο που άφησες μισό...
κάποιο καλοκαίρι που τα έχασες όλα....