Παραμονές γιορτών...

Στόλισαν κιόλας τις βιτρίνες γιορτινά...
Κάθε φορά η ίδια ανάμνηση...
Παραμονές γιορτών και τότε...
Θυμάσαι άραγε...
Κόσμος που έτρεχε στους δρόμους...

μέσα στη γιορτινή παραζάλη...
Γεμάτες πλατείες...
Παιδιά με παιχνίδια στα χέρια...
Ερωτευμένα ζευγάρια...
στα μάτια η βεβαιότητα
πως ο χρόνος  που έρχεται θα τους βρει μαζί...
Μέσα σ'αυτό το πολύχρωμο κάδρο κι εμείς...
Σφιχτά πιασμένοι απ' το χέρι...
μέσα στους δρόμους της πόλης...
κοντοστεκόμασταν για ένα φιλί...
να ψιθυρίσουμε μια λέξη...
Μικρά αστεία δωράκια...
χαριτωμένες δικές μας γκριμάτσες...
Γέλια...αγκαλιές... πειράγματα...
χαρά στην ψυχή...
Δεν περπατούσαμε...πετούσαμε...
Πάνω απ' όλους...
Πάνω απ' όλα...
Όλος ο κόσμος δικός μας...

Δική μας όλη η ζωή...
Με μια βαθιά αίσθηση πως εμείς διαφέραμε...
Θα τα καταφέρναμε...
Ως το τέλος...μαζί...για πάντα...
Δυό παιδιά...
Ανόητα...
Αφελή...
Ανύποπτα...
Παραμονές γιορτών...
Χαμένοι σε μια αυταπάτη...
Ο  χρόνος που ήρθε δε μας βρήκε μαζί...
Η ζωή τελικά δεν είναι πολύχρωμη...
Ίδιοι με τους άλλους κι εμείς...
Φοβηθήκαμε...
συμβιβαστήκαμε...υποταχτήκαμε...
σε μια γκρίζα πραγματικότητα...
Δεν τολμήσαμε...
Βολευτήκαμε...στα σίγουρα...στα μίζερα...
στα ανόητα στερεότυπα...
Κάπου εκεί έξω στη γιορτινή πόλη
το ξέρω...
σκέφτεσαι πως θα μπορούσε η ζωή να είναι αλλιώς...
να έχει άλλο χρώμα...
Στο μυαλό σου θα ζωντανεύει
μια εικόνα...
Δυό παιδιά ερωτευμένα...
χαρούμενα...γελαστά...ανυποψίαστα...
Δυό παιδιά χαμένα μοιραία...
αφού δεν προσπάθησαν αρκετά...