Στο μυστικό σου δείπνο...

Στο μυστικό σου δείπνο δε θα 'ρθω απόψε...
Η θέση μου θα είναι άδεια...
Θα περιμένεις με ανυπομονησία...
Η αγωνία του τέλους θα κορυφωθεί...
Στον κρόταφο σου σαν πένθιμη καμπάνα
θα χτυπά επίμονα μια φλέβα...
Θα έχεις από ώρες προετοιμαστεί...
Μπροστά στον καθρέφτη σου
θα δοκιμάζεις προλόγους...
Θα βλέπεις πανικόβλητος
τις λέξεις σου
σε μια θάλασσα αμφισβήτησης
να πνίγονται...
Θα ξεγελάς τον εαυτό σου
πως τελικά θα με πείσεις...
Κάθιδρος θ' αναρωτιέσαι
αν θα τα καταφέρεις...
Το τραπέζι στρωμένο επίσημα...
Με λουλούδια στα βάζα
θα προσπαθείς μάταια
να ελαφρύνεις την ατμόσφαιρα...
Το δωμάτιο έτσι κι αλλιώς
θα γίνει κοιμητήριο ονείρων...
Ο αέρας τοξικός θα μυρίζει θάνατο...
Πίσω από τις βαριές κουρτίνες
θα είναι επιμελώς κρυμμένη η προδοσία...
Όταν έρθει η ώρα θα της γνέψεις...
Σαν μαύρη πεταλούδα θα πετάξει
πάνω στα χείλη σου...θα με φιλήσεις...
Θα αφήσει στο στόμα μου δηλητήριο...
στην ψυχή μου το μαύρο αποτύπωμα
των αιχμηρών της φτερών...
Θα μου πιάσεις το χέρι δήθεν με συμπόνια...
Θα φοράς το αποκρουστικό προσωπείο
μιας πλαστής αθωότητας...
Θα με κυριεύσει μια εμετική αίσθηση σήψης...
Θα φύγω...
Δυο φορές γελασμένη...
Προδομένη δυό φορές...
Κι εσύ...μπροστά στον καθρέφτη θα υποκλιθείς...
Θα τρίψεις τα χέρια ευχαριστημένος...
Ως το τέλος καλός...
Ως στο τέλος αθώος...
Όχι...
Στο μυστικό σου δείπνο δεν θα 'ρθω...
Δε θα σου δώσω τη χαρά...
Εγώ θα γράψω το τέλος απόψε...