Μια πόλη μυστική

Είχα μια πόλη όμορφη...δική μου...
μυστική...
Ήταν οχυρωμένη με τείχη δυσπιστίας...
Έμπαιναν μέσα μόνο οι μυημένοι...
οι εκλεκτοί...
Είχε λευκά σπιτάκια δίχως πόρτες
με ορθάνοιχτα στον ήλιο τα παράθυρα...
Χτισμένη πάνω σε νερό...
γαλάζιο...ήρεμο...που σιγοτραγουδούσε...
 Θαλασσινά λουλούδια γύρω
μοσχοβολούσαν...κάμποι ολόκληροι...
και θαλασσόδεντρα που όταν τ' άγγιζες
μιλούσαν...
Ο ουρανός της ήταν τόσο καθαρός
που ντρέπονταν τα σύννεφα να μείνουν...
Περνούσανε και φεύγαν βιαστικά...
Σ' αυτή την πόλη ήταν πάντα καλοκαίρι...
Μα εσύ σαν άνεμος φονιάς
ήρθες και έριξες τα τείχη...
Τα λασπωμένα πόδια σου λέρωσαν τα νερά...
Στο πέρασμά σου γκρέμισες τα όμορφα σπιτάκια...
Τα άνθη τα θαλασσινά τα πάτησες...μαράθηκαν...
Ξερίζωσες τα ζωντανά μου δέντρα...
Κραυγές ακούγονται από τα ματωμένα τους κλαδιά...
Πως τα λυπάμαι...που μείναν έτσι ετοιμοθάνατα
κι απελπισμένα...
Κι ο ουρανός γεμάτος πια με σκούρα σύννεφα...
μουτζουρωμένος δίχως περηφάνια...
Είχα μια πόλη κάποτε...
όμορφη...δική μου...μυστική...
Σ' αυτή την πόλη ήταν πάντα καλοκαίρι...
Και τώρα παγωνιά...ομίχλη...σκοτεινιά...
Ένα σου πέρασμα, κατέστρεψε τα πάντα...