Την ώρα που θα φεύγεις...

Την ώρα που θα φεύγεις
θα με συνθλίβει η σιωπή...
Ο ουρανός με ανθισμένα δάκρυα
θα ραίνει τη φυγή σου...
Κι εσύ με μια υγρή αβάσταχτη
ομορφιά θα μου χαμογελάς...
Στο βλέμμα σου θα τρεμοπαίζει
μια υπόσχεση...
που απ' την κόρη των ματιών σου
θα κυλήσει...
θα ενωθεί με μια ανθοσταγόνα
του ουρανού και θα χαθεί
καθώς θα ξεμακραίνεις....
Θα τρέχω να μαζεύω τη βροχή
έτσι συντετριμμένη...
που ούτε μια λέξη
από τ' αγαπημένα χείλη σου
δεν άκουσα...
καθώς θα με συνθλίβει η σιωπή...
να βρω μες στις σταγόνες
την υπόσχεση...να μη χαθεί...
Θα τρέχω σαν τρελή
να πιάσω το άπιαστο...
Δε θα το βρω...
Κι εσύ θα ξεμακραίνεις...
όλο και πιο μικρός θα γίνεσαι...
Ώσπου στο τέλος θα χαθείς...
Δε θα σε ξεχωρίζω...
Μια σταγόνα της βροχής κι εσύ
μες στις πολλές...
θα σβήνεις...
καθώς θα με συνθλίβει η σιωπή...