Εκείνη τη νύχτα...

Εκείνη τη νύχτα...δεν το 'μαθες ποτέ...

έμεινα έξω από την πόρτα σου για λίγο...

Περίμενα...μια κίνηση...ένα σου βλέμμα 

μια κλεφτή ματιά απ' το παράθυρο...

ένα φιλί ζωής στην αγάπη που πέθαινε...

Τίποτα...

Κι εγώ κάτω από το λυχνοστάτη

να ρίχνει πάνω μου το φως...

να λάμπει μες στα μάτια

η απόγνωση...μια τραγική φιγούρα

τα μεσάνυχτα...ολόκληρη μια κραυγή...
λες και ξεπήδησα απ' του Πικάσο
την Γκουέρνικα...ερείπιο μετά τη μάχη...
βομβαρδισμένη πόλη η ψυχή...
να περιμένω ένα σου νεύμα...μια λευκή σημαία
στο παράθυρο...
Τίποτα...
Ένας βοριάς παγωμένος να φυσάει
κι εγώ δέντρο γυμνό...
κλαδιά τα μακριά μαλλιά μου...
μαύρα σπαθιά που σχίζαν τη νύχτα...
ο άνεμος με παρέσερνε...
με παρέσερνε η απελπισία...
χαμένη μέσα στη δική σου άρνηση...
να περιμένω έξω απ' την πόρτα σου...
μια κίνηση...ένα σου βλέμμα...
Τίποτα...
Εκείνη τη νύχτα...δεν το 'μαθες ποτέ... έλαμπε
ένας δρόμος απ' το κατώφλι σου ως την ψυχή μου
φτιαγμένος από δάκρυα κι αστέρια..
για να διαβείς...για να με φτάσεις...
Περίμενα...
μια κίνηση...μια κλεφτή ματιά απ' το παράθυρο...
ένα φιλί ζωής στην αγάπη που πέθαινε...
Μα τίποτα...