Τα μάτια μου...

Λείπεις...
Πάει καιρός που λείπεις...
Η ψυχή μου το παλεύει...
αντιστέκεται στην απουσία...
μένει όρθια...έστω με κάποια δεκανίκια...
Συνηθίζει λίγο λίγο να υπάρχει
έστω με κάποια αναπηρία...
Τα καταφέρνει...
Τα μάτια μου όμως...
Πως να τ' αντέξουν που σ' έχασαν τα μάτια μου;
Πως ν' αντικρίζουν ένα κόσμο άδειο από σένα...
Σα μετανάστες περιπλανιούνται σε ξένες πατρίδες...
Αφιλόξενα τοπία ματώνουν την όραση...
Ραγίζει το βλέμμα σε εικόνες που δεν είσαι μέσα...
Καμιά ομορφιά δε διώχνει το γκρίζο...
Κοιτώ πια μέσα από γυαλιά ραγισμένα...
Παραμορφωμένα όλα...σπασμένα...θολά...
Άχρηστα μάτια...
Μόνο τα βράδια όταν σφαλίζω τα βλέφαρα
ζωντανεύει η μορφή σου όπως τότε...
αλλάζει ο κόσμος γεμίζει με χρώμα...με φως...
Σε βλέπω και πάλι...τα μάτια μου βρίσκουν
επιτέλους πατρίδα...και νιώθω πως ζω...
Τη νύχτα...
Στα μάτια μου βάλσαμο η νύχτα...
Η εικόνα σου ανατολή...γαλάζια θάλασσα...
ανάσα ζωής...
Ως το πρωί...