Φταις...

Μη με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια...
Φόρεσες πάλι στο βλέμμα σου
την ίδια υπόσχεση...
Χιλιοφορεμένο ρούχο πια...
Πάλιωσε...ξεθώριασε...
Δε με πείθεις...
Η γυάλινη αθωότητα που
που μέσα της κλείδωσες
τις λέξεις σου, ράγισε...
Μπάζει από παντού...
Δάκρυα που πλημμύρισαν την κάμαρα
μπήκαν μέσα σα θάλασσα...
Τα λόγια σου πνίγηκαν στα πικρά νερά...
Φταις...
Πόσο φταις γι αυτό το πρωινό
που δεν πρόλαβε να χαμογελάσει...
Για το μεσημέρι που έγινε ο ήλιος εχθρός...
Για το βράδυ που θα 'ρθει πριν να νυχτώσει...
Για το ξημέρωμα που δεν ξέρω πια αν θα 'ρθεί...
Μή με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια...
Δε με πείθεις...
Φταις για την ψυχή μου που έσπασε σήμερα...
για τη μέρα που αιμορραγεί...
για το πληγωμένο μου Σάββατο...
Φταις...