Επικίνδυνα βήματα...

Μικραίνει συνεχώς
η απόσταση...
Μία κουβέντα δρόμος πια
ως την απόγνωση...
Πρέπει ν' αντισταθώ...
Σε μια καλημέρα που αυτοκτόνησε
βίαια κρεμασμένη απ' τα χείλη...
Στο παγωμένο χαμόγελο
που έγινε θρύψαλα
κάτω από μια αδέξια γκριμάτσα...
Σε αγγίγματα που πονάνε
και βλέμματα που πυροβολούν...
Τρέμω τα επικίνδυνα βήματα
της ψυχής στο σκοτάδι...
Πρέπει ν' αντισταθώ...
Στις αναμνήσεις που παραποιούν
την αλήθεια...
Στα μεταμφιεσμένα με περίσσια
παραμυθόσκονη ψέμματα...
Στη θλιβερή αβάσταχτη σιωπή
που η ψυχή επιμένει να παρερμηνεύει...
Πλησιάζω ολοένα σ' εκείνη
την ύπουλα σκοτεινή γωνίτσα του μυαλού
που οι σκέψεις έχουν παραταχθεί
με τα όπλα υψωμένα...έτοιμες
να μ' εκτελέσουν...
Πρέπει ν' αντισταθώ...
Στις αναίτιες ενοχές...
Στις προσεκτικά επιλεγμένες ιδέες
που υπονομεύουν την ευτυχία...
Στην  ψυχή που δεν εννοεί
να πετάξει από πάνω της το
χιλιοτρυπημένο  μαύρο ρούχο
μιας παραπλανητικής προστασίας...
Πρέπει να αντισταθώ...
Γιατί έξω ο ήλιος λάμπει...
Γιατί ο χρόνος είναι αμείλικτος...
Γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη...