Μια λιακάδα...

Κρύφτηκες μέσα σ' έναν ήλιο
που δεν άφησαν τα σύννεφα να βγεί...
σ' ένα όνειρο που έχασε
το δρόμο  του...
Έγινες ο χαμένος παράδεισος...
Η θάλασσα που φοβήθηκα να ταξιδέψω...
Το χλωμό φάντασμα μιας παρατημένης ζωής...
Θυμάμαι δυό μάτια...
φθινοπωρινούς ουρανούς...
γεμάτα παράπονο
που σου αρνήθηκα μια λιακάδα...
Χρόνια περίεργα...
Αφημένα σ' έναν άνεμο ψεύτη...
σ' έναν τυχοδιώκτη καιρό...
Χαμογελούσε μπροστά η ζωή...
κι αυτή ψεύτρα...
Συνωμοσία της μοίρας
για να πάμε αλλού...
Και τώρα...έτσι αναπάντεχα...
αποκαλύπτεσαι...
έρχεσαι χαμογελαστός

μέσα σε μια υγρή ομίχλη...
δίπλα στη θάλασσα...
δείχνεις τόσο σίγουρος
πως κρατάς σφιχτά τη ζωή που
ονειρεύτηκα...
Τη ζωή που αντάλλαξα με καλοκαίρια προδότες...
Η ζωή παράλογη...ανελέητη
έφερε μόνο χειμώνες...
Δοκιμάζει τώρα αντοχές...
Με κοιτάει ειρωνικά πίσω
από την εικόνα σου...
χάνεται στην ομίχλη...
Κι εσύ...αλάτι στην πληγή...
στοιχειώνεις το παρόν μου
μ' ένα χαμόγελο τόσο αθώο
που μου φέρνει δάκρυα..
Οι φθινοπωρινοί ουρανοί σου
διψούν ακόμα για μια λιακάδα...
Που να τη βρώ να στην χαρίσω...
Μόνο χειμώνες κατοικούν εδώ...
Κρατάς σφιχτά
τη ζωή που ονειρεύτηκα...
φυλακισμένη...δέσμια μιας υπόσχεσης
που δεν κράτησα...μιας λιακάδας
που σου στέρησα...
Χαμογελάς γλυκά και φεύγεις...
Τραβάς προς το φως...
αγκαλιά με το όνειρο...
Μένει η ομίχλη...
Μένει το παρόν που γελάει ειρωνικά...
Με πλησιάζει όσο ξεμακραίνεις
κουβαλώντας στην κουρασμένη πλάτη του
άλλον ένα χειμώνα...
Η ζωή δοκιμάζει αντοχές...
Ο παράδεισος χάθηκε...
Δε ξέρω καν αν υπήρξε ποτέ...
Ποτέ δε θα μάθω...
Την απάντηση την κρατάς σφιχτά...
την παίρνεις μαζί σου...καθώς μ' αφήνεις...
καθώς χάνεσαι...
αγκαλιά με τη ζωή που ονειρεύτηκα...
λουσμένος στο φως...