Δε φταίει ο χειμώνας...

Τα βράδια κάνει ψύχρα πια...

Έγιναν παρελθόν οι ζεστές μέρες...

Κάποια αποθέματα καλοκαιριού

που είχαν κρυφτεί στην ψυχή

αποκαλύφθηκαν στο 

μελαγχολικό φως του φθινοπώρου...

Κάποιες φωτεινές αυγουστιάτικες μέρες

που απελπισμένα προσπάθησα να διαφυλάξω

πνίγηκαν στην υγρή ομίχλη του Νοέμβρη...

Τα ψέματα τέλειωσαν...

Ο χειμώνας φαίνεται στο βάθος...

Πλησιάζει μ' ένα θόρυβο ανυπόφορο...

Ντυμένος εκθαμβωτικά...

σέρνοντας πίσω του

πολύχρωμα φώτα... 

εκτυφλωτικά λαμπιόνια

κουδούνια...καμπάνες...τραγούδια...

όλος αυτός ο επίμονος συρφετός 

που προσπαθεί με θράσος 

να σου επιβάλλει μια χαρά 

που δεν σου ανήκει...

που σε υποχρεώνει να γελάς 

ενώ μέσα σου κλαις...

να προσποιείσαι τον ευτυχισμένο 

ενώ καταρρέεις...

Όλα πονάνε...

Όλα μου φταίνε...

Δεν φταίει ο χειμώνας που έρχεται...

Είναι που η ψυχή δεν αντέχει άλλο κρύο...

Είναι που η απουσία σου 

τα κάνει όλα άχρωμα...

αδιάφορα..αβάσταχτα...ψεύτικα...

Δε φταίει ο χειμώνας που έρχεται...

Φταίει που έρχεται χωρίς εσένα...