Χαρά...

Είναι μια μικρούλα όμορφη ξανθιά...
Φοράει κόκκινο φουστάνι...
Απ' τα μαλλιά της κρέμονται
μεταξωτές πολύχρωμες κορδέλες...
Έχει ένα γέλιο ποταμό...
Στα δυό της χέρια
φτερουγίζουν πεταλούδες...
Χίλια πουλιά ξωπίσω της
της τραγουδούν
γιορταστικά τραγούδια...
Κάθε φορά που τρέχει να με βρει
μου την τρομάζεις...
κι εκείνη φεύγει φοβισμένη...
Της ρίχνεις πέτρες...
βάζεις στο δρόμο της φωτιές...
Να μη με βρει...να μη τη βρω
άδικα να χαθούμε...
Και τώρα κάπου κρύβεται...
σε κάποια σκοτεινή γωνιά
θα γλύφει τις πληγές της...
Μα ως εδώ...
Δε θα σ' αφήσω πια
να μου πληγώνεις τη χαρά...
Τη βλέπω...έρχεται...
μπροστά απ' τον ήλιο του μεσημεριού...
Κρατά ένα μπουκέτο
ανθισμένες αποφάσεις...
και πια δε σε φοβάται...