Φεγγάρι του Νοέμβρη...

Μες στο τεράστιο φεγγάρι του Νοέμβρη
λάμπει σα λάμα μαχαιριού η απουσία σου...
Χαρακώνει το παρόν...χαρακώνει την ψυχή...
ματώνει τη θύμηση...
Ξένο φεγγάρι...εχθρικό...δεν το αντέχω
αφού δεν το κοιτάζουμε μαζί...
Πολιορκούν τη μνήμη μου
σαν έκπτωτοι άγγελοι
που ψάχνουν τον παράδεισο
τ' αγαπημένα...τα δικά μας τα φεγγάρια...
τα ανυπέρβλητα...
Και τώρα αυτή η ανελέητη πανσέληνος
σαν ανακριτικός τεράστιος λαμπτήρας,
ξεπρόβαλε στον ουρανό
μόνο για να εκβιάσει την κρυμμένη
αλήθεια μου...
να ξεσκεπάσει τη ζωή μου...
να αποκαλύψει τη γύμνια της...
Να με κάνει να ντραπώ
που την κοιτάζω μόνη...
Κι εσύ...που είσαι εσύ...
Σε πιο προσκέφαλο
αστροκεντημένο
μαζεύεις φως του φεγγαριού
και λούζεις τα όνειρά σου...
εκείνα που εγώ δεν είμαι μέσα...
Σε ποια αγκαλιά φωτιά
καις αυτή τη νύχτα τη ζωή μας...
Με ποια ξένα φιλιά μεθάς
κάτω από του Νοέμβρη την πανσέληνο
και δίχως ενοχές ξεχνάς
τ' αγαπημένα...τα δικά μας τα φεγγάρια...
τα ανυπέρβλητα...