Σαββατόβραδο...

Στων ματιών σου τις μαύρες θάλασσες
βούλιαξε απόψε η νύχτα...
Το αδηφάγο βλέμμα σου κατάπιε
όλο το σκοτάδι...
Το Σαββατόβραδο έμεινε λειψό
να τρομάζει την πόλη...
Φάντασμα που ψάχνει για γαλήνη
έπειτα από άδικο θάνατο...
Πώς χώρεσε τόση νύχτα στα μάτια σου...
Πώς την ακρωτηρίασες την εβδομάδα...
Πόση καταστροφή μπορεί να σπείρει
ένας θυμός...
Μια σου λέξη άφησε τη μέρα μισή...
Μες στην οργή σου χάθηκε
ένα Σαββατόβραδο...
Κλείσε την πόρτα απαλά καθώς θα φεύγεις...
Δε θέλω άλλο θόρυβο απόψε...
Ακούω τις κραυγές της νύχτας που πνίγεται
στων ματιών σου τις μαύρες θάλασσες...
Άσε με λίγο να κοιμηθώ...
Να βρω γαλήνη σ' ένα όνειρο...
Να μείνω αιώνια εκεί...
Δεν περιμένω κανένα πρωί...
Έτσι κι αλλιώς το σκότωσες το Σαββατόβραδο...
Πού να βρει νύχτα για να ξημερώσει η Κυριακή...