Θα ρθει κι αυτός ο χειμώνας...

Δώσε μου κάτι να πιαστώ...

ένα τυχαίο χαμόγελο...μια λέξη 

που επιπόλαια βγήκε

από δυο χείλη που βιάστηκαν...

ένα κατά λάθος άγγιγμα

που σκόπιμα θα παρερμηνεύσω...

Διψώ για μια ανατολή...

να δω ένα χελιδόνι...

έστω κι αν έχασε το δρόμο του...

έστω κι αν η άνοιξη αργεί...

Μια υποψία στον ορίζοντα

πως κάποτε θα ξημερώσει...

Ενα φως...κι ας είναι απλά μια αστραπή...

Κάπως για λίγο να φωτίσει

κι έπειτα ας έρθει καταιγίδα...

Μια μελωδία να έρθει απ' το πουθενά...

ένα γλυκό κελάηδημα πουλιών περαστικών

που φεύγουν για το νότο...

για μια στιγμή να τραγουδήσει η ψυχή...

να ζωντανέψει...

Θα ΄ρθει κι αυτός χειμώνας...

Κι εγώ ένα τοπίο στην ομίχλη...

Ακίνητο...σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία

άλλης εποχής...ζωή πετρωμένη...

Ένας μουτζουρωμένος ουρανός

θα πλαισιώνει μια άρνηση...

Ένας άνεμος παγωμένος

θα κρυσταλλώσει μια παραίτηση...

Η νοσταλγία σταγόνα σταγόνα 

θα πέφτει μαζί με τη βροχή

πάνω σε μια ψυχή που πια

θα έχει κουραστεί να μάχεται...

Σιγά σιγά θα την πνίξει

χωρίς να έχει δύναμη να βγάλει

ούτε μια κραυγή...

Μέσα σε κάποια χαλάσματα

θα πρέπει βρω την ελπίδα

που γκρεμίστηκε...

Δε θα τη βρω...

Δε θα ψάξω καν...

Φοβάμαι αυτή την ώρα...

Δώσε μου κάτι να πιαστώ...

μια αυταπάτη...μια ψευδαίσθηση...

κάτι να σκεπαστώ...

να μη με βρει γυμνή ο χειμώνας...