Ατόφια αγάπη

Θα ήταν ίσως δυνατό κάποια Χριστούγεννα,

να γεννηθούν ξανά μαζί με το Θεό,

όσα από απάθεια η ανημποριά 

έχουμε αφήσει νεκρωμένα;

Άραγε θα ήταν μπορετό

να γίνει ανέλπιστα το θαύμα;

Να επιστρέψει η ανθρωπιά η αγνότητα

η αλήθεια;

Να γίνει η αγάπη απλά 

σε κάθε πράξη οδηγός

και όχι κίνητρα φθηνά 

να ελέγχουνε το νου και την καρδιά μας;

Έτσι με μιας ν' άλλαζε ο κόσμος,

να γέμιζαν χαρά οι ψυχές,

τα βλέμματα με καλοσύνη;

Πάλι ονειροβατώ... 

πάλι στα ροζ μου σύννεφα, 

τ' απίθανα ζητάω...

δεν είναι η πίστη ότι μου λείπει

μα ξέρω μέσα μου βαθιά 

πως θέλουνε δουλειά πολλή 

για να συμβούν

τόσο μεγάλα θαύματα.

Θέλει ο καθένας χωριστά κι όλοι μαζί

να προσπαθήσουμε.

Κι ίσως όταν αφήσουμε 

να πλημμυρίσει την καρδιά

ατόφια αγάπη,

να τα γιορτάσουμε όπως στ' αλήθεια αξίζουν,

κάποια Χριστούγεννα.

Μαρία Γασπαράτου

Για σένα...

 Ίσως και να 'χουν σήμερα γιορτή

εκεί ψηλά...

Ποιος ξέρει;

Φως ανοιξιάτικο θαρρείς

ντύθηκε η μέρα

κι οι αχτίδες του ήλιου λαμπερές,

σαν επισκέπτες που περίμενα καιρό,

μπήκαν ανάλαφρα 

απ' των παραθυριών τα τζάμια

στην ψυχή μου.

Ίσως και να 'χουν σήμερα γιορτή...

Ποιος ξέρει;

Να τραγουδούν γλυκά

χιλιάδες άγγελοι.

Πάνω απ' το σύμπαν ίσως,

δίπλα στο Θεό

ν' ανθούν για σένα

τα πιο όμορφα λουλούδια...

κι εσύ ευτυχισμένα να γελάς,

γλυκά και τρυφερά να με κοιτάς

και να μου στέλνεις 

με ζεστές δέσμες φωτός

της ανυπέρβλητής σου αγάπης

τα μηνύματα.

Μαρία Γασπαράτου

 

Δεν είπα τίποτα

Δεν είπα τίποτα...

Από κάποια άνοιξη λησμονημένη

μια πεταλούδα 

χτύπησε για λίγο τα φτερά της

σε μια κίνηση άσκοπη

ν΄ αναταράξει 

την αδιαπραγμάτευτη σιωπή

κι  ένα αεράκι ξαφνικό

από μια ξεχασμένη θάλασσα,             

για λίγο ανέμισε

την άσπρη μου κουρτίνα,

σαν μια σημαία

που κάποιο χέρι αόρατο ύψωσε,

σε  μια προσπάθεια μάταια 

γι' ανακωχή.

Δεν είπα τίποτα... 

κι εσύ λέξη δεν είπες... 

μόνο στου δειλινού

τη μελαγχολική ησυχία,

κάπου μακριά ένα τρένο σφύριξε...

όσα δεν είπαμε μαζί του πήρε

κι απότομα σκοτείνιασε

πριν έρθει η νύχτα.

Μαρία Γασπαράτου

Δίχτυ ασφαλείας

 Δίχτυ ασφαλείας έγινες

κάτω απ' της ακροβασίας μου 

το σαθρό σχοινί. 

Σε μια αγκαλιά το ίδιο δυνατή 

όσο και μεταξένια,

ανώδυνη είναι η πτώση μου 

κάθε φορά 

που σ' ένα βήμα μου ασταθές 

παραπατάω.

Και δε φοβάμαι αλήθεια 

όποτε ακούσια πέφτω 

από συγκυρίες ατυχείς

κι αιφνίδιες περιστάσεις.

Κάποτε ναι... 

ήταν για μένα εφιάλτης 

το κενό 

μα εσύ με τρόπο μαγικό, 

δρόμο το έκανες

που με ακρίβεια μ' οδηγεί 

και μ' ευκολία,

στην αγάπη.

Μαρία Γασπαράτου

Τίποτα δεν υπάρχει πίσω.

 
Τίποτα δεν υπάρχει πίσω.

Στέρεψαν οι πηγές 

και τα ποτάμια των άγουρων ονείρων

χύθηκαν όλα 

σε μιας μοιραίας άρνησης τη θάλασσα.

Σε κάτι αδύναμες φωτιές 

έσβησαν νικημένες

κι οι τελευταίες φλόγες.

Άνθρωποι που έγιναν σκιές,

ακίνητες μορφές,

χαμόγελα πετρωμένα,

χέρια που δεν μπορούν ν' αγγίξουν πια,

βλέμματα άψυχα

σε παλιές φωτογραφίες,

ό,τι έμεινε...

Τίποτα δεν υπάρχει πίσω

πέρα από μιας μικρής ζωής 

τους χειμώνες.

Στο παλιό λιμάνι, 

στην παλιά παραλία,

στη στολισμένη πλατεία, 

ψυχρός ο Βαρδάρης

σβήνει τα ίχνη μου...

κι έπειτα φτάνει ως εδώ...

στο παγωμένο χάδι του

πληγώνεται η νύχτα. 

Μαρία Γασπαράτου

Μια μέρα ελεύθερη

Έφτασες...ο 12τος εσύ

και προσπαθείς χαρές να φέρεις

σε θλιμμένες ψυχές,

γέλια, τραγούδια 

πάνω σε άκαμπτες σιωπές,

φώτα πολύχρωμα σε γκρίζες μέρες,

στιγμές αγάπης δίχως αγκαλιές...

Πώς θες πάνω σ' ερείπια

λαμπρές στιγμές να στήσεις;

Δεν ξέρω αν θα μπορέσεις... 

Μα να...

Τώρα που όπως πάντα 

τελευταίος εσύ 

τον κύκλο κλείνεις,

πίσω σου ρίξε μια ματιά

στους μήνες 

στις βδομάδες 

στις ημέρες,

σβήσε με τις  βροχές σου 

όλα τα άσχημα, 

διώξε με τους βοριάδες σου μακριά

όσα πονάνε, 

με το πυκνό σου χιόνι

έλα και κάψε

του κόσμου τ' άδικα,

στην πιο ψυχρή σου νύχτα

το κακό να παγώσει,

να ξημερώσει επιτέλους

μια μέρα ελεύθερη.

Μαρία Γασπαράτου

  

Βαρκούλες χάρτινες

 Θυμάμαι που με ρώταγες παλιά,

γιατί συνήθιζα
βαρκούλες χάρτινες να φτιάχνω
και να τις βάζω στη σειρά
και να τις ταξιδεύω
πάνω στου καναπέ το μπράτσο
και ξάφνου να μελαγχολώ
και να τις τσαλακώνω 
μέσα στις χούφτες μου με θλίψη,
μα όταν πια έμοιαζαν ναυάγια

σε άνυδρο ακρογιάλι,
κουφάρια άχρηστα από χαρτί,
με μια λαχτάρα
που ποτέ δεν είχα κρύψει,
απ' την αρχή άλλες να φτιάχνω πάλι.
Ήταν αυτό το πείσμα που σε τρόμαζε
και μια παράλογη μανία
που δε μπόρεσα ποτέ να κουμαντάρω,
τα χάρτινα καράβια μου,
χωρίς πανιά, χωρίς κουπιά
και δίχως θάλασσα
να επιμένω να σαλπάρω.
Όχι δεν έφταιγες εσύ...
ήταν εκείνα τα κρυμμένα μου φτερά...
δε ξέρω καν γιατί και πότε
μες στην ψυχή μου είχαν φυτρώσει,
που συνεχώς φτεροκοπούσαν
και με παρακινούσαν μυστικά
για μια αναπότρεπτη κι αδιάκοπη φυγή,
που από τους δαίμονες μου θα με σώσει.
Θυμάμαι που με ρώταγες παλιά
κι απελπισμένα μου ζητούσες εξηγήσεις...
όμως δεν είχα...
όπως ούτε και τώρα ακόμα
έχω απαντήσεις.

Μαρία Γασπαράτου

Η γνώριμη βροχή

Πέφτει πάλι στους δρόμους 

των ειλημμένων αποφάσεων

η γνώριμη βροχή 

που ούτε ένα περιθώριο δεν αφήνει 

διαφυγής.

Άφησα σε μιαν άκρη 

την κόκκινη ομπρέλα μου.

Κουράστηκα τόσο πολύ να τρέχω 

να σωθώ απ' το αναπόφευκτο.

Θα μπω με ορμή στην καταιγίδα

θ' αγωνιστώ χωρίς ελπίδα

χωρίς σκοπό και δίχως όπλα.

Τέλος θα χαριστώ περήφανα 

στον άγριο καιρό.

Όλα από πριν τα κίνητρα 

λησμονημένα

κι εγώ μια γη που βάλτωσε 

απ' τις ατέλειωτες βροχές

δε θα προσμένω πια 

τους σάπιους σπόρους μου

να δω ν' ανθίζουν, 

κάποιον απρόβλεπτα 

καλοσυνάτο Απρίλη.

Λίμνη θα γίνω,

στη σκοτεινή αγκαλιά μου 

να ταξιδεύουν

γαλάζια νούφαρα.

Μαρία Γασπαράτου

 

Χνουδάκι στο βοριά.

Το χέρι δείλιασε για μια στιγμή

πριν κλείσει την πόρτα.

Απρόθυμο έμοιαζε να κάνει

μια κίνηση τόσο απλή 

και τόσο περίπλοκη συνάμα.

Μες στο μυαλό σου όλα θολά 

κι ακατάστατα,

μια θέση πάσχιζαν να βρουν

να βάλουν τάξη στην άναρχη εικόνα.

Για λίγο στάθηκες 

κι έπειτα δίχως να σκεφτείς

άνοιξες την αυλόπορτα.

Ένας χειμώνας εχθρικός 

μέσα απ' τα κοφτερά του δόντια 

γρύλισε. 

Δεν όριζες το βήμα σου...

σου άρεσε ν' αφήνεσαι 

σαν άβουλο χνουδάκι στον βοριά.

Αλλού στο βάθος ήθελες να πας

κι αλλού αυτός σε πήγαινε. 

Τώρα γυρνάς πίσω ξανά

σ' εκείνο το χειμώνα. 

Ψάχνεις για ένα μυστικό οιωνό, 

ένα κρυμμένο μήνυμα,

κάποια που δεν μπορείς να θυμηθείς

υπόσχεση άνοιξης,

μα ένας άνεμος ψυχρός 

παγώνει τη μνήμη

σ' ένα χέρι αναποφάσιστο

σ' ένα λάθος βήμα

σε μια πόρτα που έκλεισε.

Μαρία Γασπαράτου

"Έλα"...μου είπες...

Νύχτα βαθιά 

σκέπαζε από καιρό τη μέρα.

Μια διαρκής βροχή

αργά και βασανιστικά

σάπιζε τις ελπίδες μέσα μου.

 "Έλα".. μου είπες...

" μαζί να βρούμε τα χαμένα χρώματα.

Να σκάψουμε μες στο σκοτάδι, 

δρόμο ν' ανοίξουμε,

να βγούμε στης θλίψης την άλλη πλευρά."

"Τέσσερα χέρια" είπες "είναι αρκετά."

"Μα είναι αδύναμα" σου είπα

"τα χέρια τα δικά μου.

Αιώνες τώρα κουβαλούν

όλα τα ασήκωτα

κι αυτό το μαύρο είναι πυκνό

και συμπαγές σαν πέτρα...

μυρίζει κάρβουνο και πίσσα...

θα καώ.."

Μ' έπιασες τότε από τους ώμους.

Ως την ψυχή θυμάμαι έφτασε

το αιφνίδιο τράνταγμα.

Όλα τα φοβισμένα μου, 

ξεσήκωσε.

Πέταξε από πάνω τους 

της καταστροφικής παραίτησης 

τη σκόνη. 

Η δολοφονική βροχή σταμάτησε

και στον ορίζοντα μακριά

αντίκρισα πρώτη φορά

του πιο λαμπρού ουράνιου τόξου

τα χρώματα.

Μαρία Γασπαράτου

Πού είσαι;

 Σε σκέφτομαι πάλι...

όχι ότι έπαψα ποτέ...

μα είναι στιγμές που σε νιώθω κοντά...

το χέρι μου απλώνω, σ' αγγίζω θαρρώ,

χαϊδεύει η φωνή σου τ' αυτιά μου,

στιγμές που παράδοξα νιώθω 

πως είσαι εδώ.

Ίσως και να 'ναι το φθινόπωρο...

τα άσπρα, τα κίτρινα, 

τα βυσσινιά χρυσάνθεμα

που αγάπαγες τόσο.

Ίσως και να 'ναι αυτή η εποχή

που τόσο σου έμοιαζε

έτσι όπως μοίραζες

τα φύλλα της καρδιάς σου

ανυστερόβουλα 

σε κάθε άνεμο διεκδικητικό.

Σε ψάχνω αυτές τις παράξενες ώρες  

στα παλιά μου τετράδια

στους σκόρπιους στίχους

στα λόγια που κάποτε είπες 

και δεν έκλεψε ο χρόνος 

στις μνήμες που δε σβήσαν ποτέ...

Πού είσαι;

Πάλι από τη γιορτή των χρυσανθέμων 

λείπεις...

Μαρία Γασπαράτου

Μέρες του Νοεμβρίου

 Μέρες γλυκές του Νοεμβρίου

σαν κρίνα ανθίζετε σ' έρημη γη.

Kάτω από ένα απρόσμενα καλοσυνάτο φως

σκορπάτε απλόχερα το άρωμά σας.

Μια αύρα καλοκαιρινή

εμπαίζει θαρρείς τα ημερολόγια.

Ξέρω, δε θα 'ναι για πολύ

της αυγής τα ανοιχτά ρόδινα χρώματα

ούτε τα λαμπερά πορτοκαλί του δειλινού.

Φόρα παίρνει από μακριά 

του χειμώνα το γκρίζο,

σαν έρθει 

να τα μουτζουρώσει όλα.

Μέσα στο βλέμμα μου κλειδώνω

αυτή την απαλή μελένια ομορφιά,

με το χρυσάφι της 

να ντύνει τις μέρες μου

και στην ψυχή μου 

με τις ζεστές αχτίδες του ήλιου

αστέρια φτιάχνω,

σαν έρθουν του χειμώνα 

οι σκοτεινές βραδιές,

στον μυστικό δικό μου ουρανό

να έχω αστροφεγγιά.

Μαρία Γασπαράτου

Γλυκέ Νοέμβρη

Ήρθες και θα 'ρθουνε μαζί σου οι βροχές.

Ας είναι ό,τι διψάει από καιρό, 

να το ποτίσουν...

με τις κρυστάλλινές τους στάλες

να ξεπλύνουν 

του κόσμου τα βρόμικα.

Να λάμψουν κάτω απ' το γλυκό

φθινοπωριάτικό σου φως

τα βλέμματα, οι ψυχές, 

τα ξεχασμένα όνειρα

κι από της θλίψης τις σκιές

να καθαρίσουν.

Πάνω στα χείλη τα στεγνά 

να πέσουν οι σταγόνες σου,

ν' ανθίσουν τα χαμόγελα 

σαν τριαντάφυλλα 

που μια κατάρα κράταγε κλειστά.

Ήρθες και θα 'ρθουνε μαζί σου οι βροχές.

Γλυκέ Νοέμβρη 

χάδι γίνε,

λύτρωση, 

παρηγοριά,

σ' ό,τι πονάει
βάλσαμο.

Μαρία Γασπαράτου

Σκόνη

Σηκώθηκε σκόνη εκείνη τη μέρα.

Όλα τα έκρυψε...

και τα καλά και τ' άσχημα.

"Καλύτερα" είπα...

"να μη βλέπω τίποτα...".

Μες στο θολό τοπίο

θα μπορούσα 

με κάποια αμφισβητούμενη έστω 

ανακούφιση

όλα να τα δω αλλιώς.

Τη χρειαζόμουν αυτή την ασάφεια.

Μ' είχαν τσακίσει 

οι αλυσοδεμένες βεβαιότητες.

Ήθελα όσο τίποτα 

ν' απελευθερωθούν τα δεδομένα

κι απ' την αρχή να φτιάξω τον κόσμο μου

έτσι όπως ήθελα εγώ.

Μα όλα τελικά ήταν εκεί... 

τα πάντα ίδια...

θλιβερά ισορροπημένα κι αμετακίνητα...

και μόνο η σκόνη χόρευε 

πάνω απ' της  ζωής μου τα στάσιμα

και μου 'καιγε τα μάτια...

Μαρία Γασπαράτου 

Κόκκινα ίχνη

 Περνάει απ' την πόλη ο Οκτώβρης.

Τον κόκκινο μανδύα του άτσαλα σέρνει

στις γειτονιές των απελπισμένων

στων γελασμένων τους στενούς δρόμους.

Βλέμματα μελαγχολικά

μέσα από κλειστά παράθυρα

ακολουθούν αδιάφορα το πέρασμά του.

Τίποτα δεν προσμένουν... 

άλλωστε απρόθυμος μοιάζει

κάτι απ' τη γλύκα του ν' αφήσει

στις πικραμένες ψυχές.

Ήρθε και θα φύγει 

σαν βιαστικός ταξιδευτής,

σαν αδέξιος ονειροβάτης...

τίποτα δικό του δε θα μείνει...

κόκκινα ίχνη απλά θ' αφήσει

στις γειτονιές των απελπισμένων,

στων γελασμένων τους στενούς δρόμους

που θα σβήσουν κι αυτά

στου Νοέμβρη τις πρώτες βροχές.

Μαρία Γασπαράτου

Κύλησε ο χρόνος

Δε θα κλάψω άλλο για ό,τι χάθηκε.

Ούτε ένα δάκρυ δε θ' αφήσω να βγει

απ' των ματιών μου τα σύνορα.

Την εξουσία θ' αφαιρέσω απ' όσα έφυγαν,

μες στην ψυχή ν' αφήνουν σημάδια,

να παγιδεύουν τη χαρά

κι από τα χείλη 

όποιο τολμάει να γεννηθεί χαμόγελο,

να σβήνουν.

Ώρες στεγνές

σαν φύλλα κίτρινα σε δέντρα ξερά,

φαντάσματα του χτες, 

σκιάχτρα που τις νύχτες

φοβίζουν τα όνειρα,

για σας δε θα κλάψω.

Πίσω θ' αφήσω όσα τελείωσαν...

άχρηστα ρολόγια 

που κάποια μεσάνυχτα 

μοιραία σταμάτησαν...

μα κύλησε ο χρόνος 

και πια κατάλαβα

πως έχει από καιρό ξημερώσει.

Μαρία Γασπαράτου

Μια σιγανή βροχή

Πάνε ώρες τώρα...

Πέφτει μια σιγανή βροχή

σαν κουρασμένη υπομονή 

σαν κλάμα γοερό

σαν προσευχή μονότονη 

χωρίς ελπίδα..

Ισχνές σταγόνες ενός άχαρου 

και άδικου συμβιβασμού

δάκρυα γίνονται 

στις στέγες, στα παράθυρα,

στους δρόμους, στις ψυχές,

στα βλέμματα του κόσμου.

Λεπτές και διάφανες κλωστές,

θαρρείς υφαίνουν ένα μέλλον

εύθραυστο 

από κάποιον παλιό 

ουράνιο αργαλειό.

Με τέτοιο ντύμα αμφίβολο  

πώς θα μπορέσει το αύριο 

ν' αντέξει το χειμώνα;

Μαρία Γασπαράτου

Στη θάλασσα

Το μόνο που ήθελε 

ήταν να φτάσει στη θάλασσα.

Να αφεθεί στο μαγικό της λίκνισμα,

να αποκοιμηθεί 

στων ρυθμικών κυμάτων της

το σιγανό τραγούδισμα

κι εκεί γλυκά να σβήσει.

Ένα μικρό μα θαρραλέο φυλλαράκι

που από μια λεύκα ξέφυγε

κι αφέθηκε 

στην επικίνδυνη αγκαλιά του ανέμου.

Πάνω απ' της γκρίζας πόλης 

τις άχαρες γραμμές,

χόρεψε, στροβιλίστηκε, ονειρεύτηκε.

Κι έπειτα ο άνεμος κουράστηκε...

το φυλλαράκι έπεσε

και παγιδεύτηκε

μέσα στους τσιμεντένιους όγκους.

Σ' αυτό το μάταιο ταξίδι του

δεν ήθελε πολλά...

το μόνο που ήθελε

ήταν να φτάσει στη θάλασσα... 

Μαρία Γασπαράτου

"Θα με προσέχω" είπες...

 "Θα με προσέχω" είπες 

"από δω και στο εξής...

θα βρω μες στην ψυχή μου 

λίγο χώρο και για μένα... 

για κείνα τα δικά μου 

τα παραμελημένα,

της ζωής μου τα ανένταχτα".

Κι έψαχνες, έψαχνες 

κι οι τόποι όλοι μέσα σου

κατειλημμένοι. 

Στην ίδια σου τη γη εξόριστη

γύρευες στέγη,

κάποια γωνιά φιλόξενη, 

ό,τι λαχτάρησες μα έδιωξες, 

να το χωρέσει

κι ας ήξερες πως δε θα βρεις...

"Θα με προσέχω" είπες 

"από δω και στο εξής..."

Συνήθισες έτσι κι αλλιώς 

να λες στον εαυτό σου ψέματα.

Την πόρτα κλείδωσες 

και έγειρες να κοιμηθείς.

Ίσως μέσα στα όνειρα

και τα δικά σου όνειρα

να βρουν μια θέση.

Μαρία Γασπαράτου

Οκτώβρης

Ακούω κιόλας 

τα πατήματα του Οκτώβρη

πάνω στα νικημένα φύλλα 

που κείτονται στο χώμα..

Πολεμιστής με λάβαρα στα χέρια 

χρυσοκόκκινα 

καβάλα σ' έναν άνεμο ανατροπών... 

έτσι θέλω να τον φαντάζομαι...

πως έρχεται να διορθώσει 

τ' ανορθόγραφα 

τα χαλασμένα να πετάξει

να κάψει μες στις πορφυρές του φλόγες

τ' αρρωστημένα και τα στάσιμα

κι έπειτα με μια του δυνατή βροχή

το χώμα το στεγνό να ξεδιψάσει,

ελπίδες να σπείρει στη γη βαθιά

να μην μπορέσει 

του επερχόμενου χειμώνα η παγωνιά 

να τις αγγίξει

να βρουν τόπο ζεστό

και γόνιμη αγκαλιά

ν' ανθίσουν την άνοιξη.

Μαρία Γασπαράτου

Τα ροζ τριαντάφυλλα

Ερχόμουν πάντα για παρηγοριά

όταν σκουραίναν της ζωής μου τα χρώματα.

Τη θέση μου έπαιρνα μπρος το παράθυρο

και της αυλής σου τα ροζ τριαντάφυλλα 

κοιτώντας,

δύναμη έπαιρνα...

"Όλα καλά"  έλεγα μέσα μου "θα πάνε...

δε μπορεί... 

τον κύκλο του θα κάνει ο ήλιος,

θα βγει κάποια στιγμή από τα σύννεφα."

Μέσα στο βλέμμα σου χιλιάδες ουρανοί

για μένα μόνο, 

ελπιδοφόρα γένναγαν 

ουράνια τόξα.

Έπαιρνα από σένα 

όση κανένας άλλος δε μπορούσε 

να μου δώσει ζεστασιά

κι έφευγα πλήρης και παράξενα όμορφη. 

Τώρα καμιά φορά επιστρέφω

όχι πια για τα μάτια σου...

ξέρω ότι της ίριδας τα χρώματα

σε άλλους ουρανούς θα καθρεφτίζουν.

Ψάχνω μόνο 

για κείνα σου τα ροζ τριαντάφυλλα

στη ρημαγμένη αυλή σου... 

μα δεν τα βρίσκω πουθενά.

Μαρία Γασπαράτου

Δίχως αντίσταση

 Χόρευαν γύρω μας τα φύλλα

σ' έναν αργό και μελαγχολικό χορό.

Τίποτα απ' όσα μέσα μας 

είχαν απρόβλεπτα επαναστατήσει 

δεν ορίζαμε.

Μια ψύχρα έκανε λυτρωτική

έπειτα από ένα φλογερό 

κι άνυδρο καλοκαίρι

μα εμείς δυο καταστροφικές φωτιές

καίγαμε ό,τι γύρω μας 

σαν βάλσαμο

την πολυπόθητη δροσιά ζητούσε.

Το τέλος κάλπαζε σαν άγριο άτι

πάνω στους δρόμους της αγάπης

που με κόπο είχαν ανοιχτεί,

ποδοπατούσε τα τριαντάφυλλα 

που με φροντίδα περισσή φυτέψαμε

κι είχαν ανθίσει.

Φθινόπωρο...κι ενώ η φύση πάσχιζε 

να κρατηθεί, 

λιγάκι ακόμα απ' τη φθορά ν' αντέξει,

στου εγωισμού εμείς τον ανελέητο βοριά

δίχως αντίσταση

σαν φύλλα κίτρινα

παραδοθήκαμε.

Μαρία Γασπαράτου

Για την αλήθεια σου...

Κι αν μια φορά σ' αγάπησα

με της τρελής μου πρώτης νιότης

την ορμή,

με όλες του έρωτα 

τις απερίγραπτες υπερβολές,

με το απόλυτο να κυβερνά 

το νου και την ψυχή μου,

με την αδιανόητη ευκολία 

που τα χείλη

πρόφεραν λέξεις φωτιές

σαν το "ποτέ" και το "για πάντα",

τώρα που ο θόρυβος έχει κοπάσει,

χαμήλωσαν τα φώτα της γιορτής

και πια μπορώ και βλέπω καθαρά

αυτά που κάποτε δεν μ' άφηνε να δω

του έρωτα η κόκκινη ομίχλη,

μακριά από εξιδανικεύσεις κι ουτοπίες,

χίλιες και μια φορές ακόμα σ' αγαπώ

για την αλήθεια σου...

Μαρία Γασπαράτου

Δέντρα ξεριζωμένα

Αλλιώς τον είχα φανταστεί τον κόσμο.

Πως μέρα με τη μέρα θα μεγάλωνε,

θα πλάταινε, θα ψήλωνε, θα ομόρφαινε,

πως κάθε τι δικό μας θα χωρούσε

και με της ίριδας τα χρώματα

θα το 'ντυνε.

Μα όλο και πιο μικρός 

γίνεται αυτός ο κόσμος

όλο στενεύει και κονταίνει,

τίποτα μέσα του καλό πια δε χωράει, 

πίσσα μόνο και κάρβουνο, 

συρματοπλέγματα και φυλακές,

συνθήματα άκυρα σε πανό ξεφτισμένα,

υποκρισία και ψέματα... 

κι οι προσδοκίες μας με καλυμμένα μάτια

στέκουν σαν μελλοθάνατοι 

μπροστά στου αύριο την γκιλοτίνα.

Τι έφταιξε 

κι ό,τι με τόση θέρμη ονειρευτήκαμε

άγρια ποδοπατήθηκε

κι όσα πολύ θελήσαμε με δέντρα μοιάζουν πια

ξεριζωμένα;

Μαρία Γασπαράτου

Άλλο ένα φθινόπωρο

Άλλος ένας Σεπτέμβρης,

άλλο ένα φθινόπωρο

δρόμους ανοίγει, 

χρυσά μονοπάτια,

γλυκές μου υπόσχεται διαδρομές

μέσα από κόκκινες μηλιές

κι άσπρα κυκλάμινα,

χρυσάνθεμα πορτοκαλιά

και ροζ γεράνια. 

Θα ταξιδέψω μαγικά

το χέρι σου κρατώντας πάντα

μέχρι το τελευταίο φύλ
λο αργά 

να πέσει

μέχρι να μου γνέψει "αντίο" 

μελαγχολικά ο Νοέμβρης...

Δε θα λυπηθώ...

ξέρω...πλάι σου πάλι θα με βρει

του χειμώνα η πρώτη αυγή

να κάνω όνειρα.

Μαρία Γασπαράτου

Το μόνο που δε φταίει...

"Να φύγει" λεν. 

Να μην ξανάρθει τέτοιο καλοκαίρι.

Πως ήταν ύπουλο και καταστροφικό.

Πως έσπειρε στο πέρασμά του συμφορές.

"Να φύγει" λεν...

Κι εκεί στο βάθος της πιο ένοχης σιωπής, 

σαν ορφανό παιδί το καλοκαίρι,

με το κεφάλι του σκυφτό 

και φορτωμένο άλλων λάθη,

φεύγει. 

Aυτών που ψάχνουν γι' άλλοθι, 

ακούγονται μακριά, οι άγριες φωνές.

"Να φύγει" λεν.

Μα άσ' τους να λεν...

Αντίο γλυκό μου καλοκαίρι. 

Φύγε με το κεφάλι σου ψηλά.

Στο λέω εγώ...

είσαι το μόνο που δε φταίει.

Μαρία Γασπαράτου

 

Σε σένα αφιερωμένο

 
Τι θα 'μουν αν δεν ήσουν στη ζωή μου;

Ένα παράπονο σε χείλη παιδικά

μια τελευταία πριν τη δύση αντηλιά

χάρτινη βάρκα στην ατέλειωτη φυγή μου.

Τι θα 'μουν αν δε μ' έβρισκες ψυχή μου;

Ένα κοχύλι ξεβρασμένο στην ακτή

στάλα βροχής πάνω σε διψασμένη γη

κόκκος στην άμμο μιας απέραντης ερήμου.

Τι θα 'μουν αν δε σ' ένιωθα κοντά μου;

Μία γιορτή χωρίς χαρά χωρίς ευχές

χρόνος λειψός δίχως τις τρεις του εποχές

μόνο χειμώνας θα υπήρχε στην καρδιά μου.

Μα τώρα είμαι ρόδο ανθισμένο

λέξη αγάπης σε τραγούδι ερωτικό

όμορφη νότα σε χαρούμενο ρυθμό

ποίημα γλυκό σε σένα αφιερωμένο.

Μαρία Γασπαράτου

Αυτό το καλοκαίρι

Μία λευκή γραμμή στο πελαγίσιο μπλε

ό,τι έμεινε...

μια αφρισμένη κάτασπρη γραμμή

καθώς το πλοίο απομακρύνεται 

απ' το λιμάνι

σα να χαράζει μονοπάτι 

πάνω στα κύματα

για μια μελλοντική επιστροφή.

Ήτανε δύσκολο αυτό το καλοκαίρι...

μα πέρα από τις θλιβερές στιγμές

μέσα μας έμεινε 

της θάλασσας η απεραντοσύνη

ελπίδα γαλανή

δρόμος πλατύς 

στου κόσμου το αδιέξοδο.

Ήτανε δύσκολο αυτό το καλοκαίρι...

μα ό,τι πολύ μας πλήγωσε

το κύμα ας το πάρει

κι ας μείνει μέσα μας 

σαν κάλεσμα

σαν μήνυμα χαράς

του ανοιχτού πελάγου μόνο ο ήχος 

από ένα που ακουμπήσαμε στ' αυτί

άδειο κοχύλι.

Μαρία Γασπαράτου

"Μ' αεροπλάνα και βαπόρια"

 Αύγουστος και τότε...

Απογευματινό καφεδάκι... 

"Τα τραγούδια της παρέας" απ' το Δεύτερο...

"ξέρω τ' όνομά σου, την εικόνα σου 

και πάλι από την αρχή..."

κι απλωμένα στο τσίγκινο τραπεζάκι

του ασφυκτικά στενού μπαλκονιού

σχέδια μελλοντικά 

κι ανασφάλειες του παρόντος,

όνειρα παραταγμένα 

σαν παιδάκια του Δημοτικού

σε πρόβα για τη μεγάλη παρέλαση...

τα ψηλά μπροστά

τα χαμηλά πίσω...

ένας φίλος παλιός συντροφιά,

καλοπροαίρετος αποδέκτης

της πίκρας μας και της χαράς

τέντωνε πρόθυμα το φθαρμένο σχοινί

που ακροβατούσε πάνω του 

η τυφλή μας ελπίδα

και στο ράδιο τραγούδια...

"Μ' αεροπλάνα και βαπόρια..."

η μπάσα φωνή της Μπέλλου

μαχαιριά στην καρδιά...

Ποια τρένα, ποια βαπόρια, ποια αεροπλάνα

πήραν της νιότης μας τα "θέλω";

Πού τα πήγαν 

και χάθηκαν έτσι μάταια

σε ταξίδια χωρίς επιστροφή;

Μαρία Γασπαράτου

Πύρινα χέρια

Πύρινα χέρια απλώθηκαν...

καιν δίχως έλεος ό,τι αγγίζουν...

Στάχτη, φωτιά και πάλι στάχτη,

απελπισία, πόνος, ερημιά,

σκέπασαν του καλοκαιριού

τα ωραία χρώματα.

Μέρες καπνισμένες ξημερώνουν

κι ένας Αύγουστος βρώμικος 

που κάρβουνο και θάνατο μυρίζει,

να φύγει θέλει,

να κρυφτεί,

μια νέα εποχή να βρει να τον αντέξει...

το καλοκαίρι δεν του πρέπει πια...

ούτε φθινόπωρο

ούτε άνοιξη

ούτε χειμώνας.

Μια νέα εποχή να τον αντέξει.

Το όνομά της θα ΄ναι "Απόγνωση"

Μαρία Γασπαράτου

Σαν φυλαχτό γαλάζιο και λευκό

Σ' αυτή τη γαλανή απέραντη αγκαλιά,

θ' αδειάσω το μυαλό, τα μάτια, 

την καρδιά μου.

Σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα, 

όλα όσα με βαραίνουν,

στου Αιγαίου τα διάφανα νερά

θ' αφήσω να πλυθούν, 

να εξαγνιστούν 

και κάποια απ' αυτά να σβήσουν.

Μέσα μου τώρα μόνο ήλιος 

και θάλασσα θα κατοικούν.

Να βρουν ξανά οι λέξεις χρώμα

και τα νοήματα καθάριους ουρανούς.

Ό,τι έμεινε απ' αυτό το καλοκαίρι

σαν φυλαχτό γαλάζιο και λευκό

θα το κρατήσω,

φως να γεμίζει την ψυχή,

σαν έρχονται τα σύννεφα.

Μαρία Γασπαράτου

Κάποιες παλιές στιγμές

Ήρθαν απρόσκλητες κάποιες παλιές στιγμές,

γεμάτες τραύματα και ρούχα ξεφτισμένα.

Δεν μίλαγαν...

Ωχρά φθινόπωρα έκλαιγαν

μες στο υγρό τους βλέμμα.

Σπασμένα κράταγαν παιχνίδια παιδικά, 

κούκλες φθαρμένες με ανάκατα μαλλιά

και δίχως χέρια.

Ήρθαν καλοκαιριάτικα για ζητιανιά....

για μια λιακάδα μου,

για ένα  καρδιοχτύπι ευτυχισμένο.

Μόλις που πρόλαβα για μια στιγμή 

να τις χαϊδέψω

κι έφυγαν όπως ήρθαν

κουρελιασμένες, άρρωστες, φτωχές.

Πάλι δεν μπόρεσα 

τις ανοιχτές τους να γιατρέψω τις πληγές, 

πάλι δεν πρόλαβα απ΄ το σήμερα

ένα ωραίο ντύμα να τις δώσω 

να φορέσουν. 

Μαρία Γασπαράτου

Ψυχής πορφύρα

"Τι είσαι αλήθεια;" ρώτησες...

"Τι είσαι τελικά;

Σύννεφο γκρίζο, ήλιος φωτεινός 

η αστραπή προτού ξεσπάσει η μπόρα; 

Σκοτάδι μήπως; Χαραυγή;

Πυκνή ομίχλη, αστροφεγγιά

η της σελήνης μια ασημένια αχτίδα;

Τι είσαι αλήθεια;" ρώτησες... 

"Τι είσαι τελικά;

Θάλασσα, άνεμος, πληγή ανοιχτή;

Βράχος σε πέλαγο βαθύ

η μήπως άγριο κύμα;"

Μα τίποτα δεν είμαι... 

τίποτα απ' αυτά...

μόνο μια αύρα κάποιου υγρού, 

θλιμμένου δειλινού,

πάνω στα χείλη σου που στάζει,

ψυχής πορφύρα.

Μαρία Γασπαράτου

Στου Ιούλη την αβάσταχτη έρημο

Σιωπή πολλή 

στου Ιούλη την αβάσταχτη έρημο.

Μες στο λιοπύρι του μεσημεριού

ούτε μια υποψία όασης.

Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα,

ασθμαίνοντας ανεβαίνουν

της Κυριακής τα δύσκολα ανηφόρια.

Δυτικά... όλο δυτικά... 

μέχρι να ανταμώσουν

του δειλινού το ηλιοκαμένο πρόσωπο,

ως το λυτρωτικό απόβραδο 

να οδηγηθούν,

λίγο μετά τις 8...

να 'ναι κοντά η νύχτα,

να 'ρθει να τα καλύψει όλα

το σκοτάδι,

ίχνη δροσιάς ν' αφήσει μέσα σου

και την ψευδαίσθηση

πως ίσως καίει λιγότερο 

τούτη την ώρα

η απουσία.

Μαρία Γασπαράτου

Απόφαση

Απλώθηκε στον ουρανό το φως του Αποσπερίτη

χόρευε βαλς η θάλασσα μ' ένα τρελό νοτιά

και στο γραφείο σκεφτική άναψε η Νεφερτίτη
που μου 'χες φέρει κάποτε από μέρη εξωτικά.

Σημάδεψα με τη ματιά το μακρινό καράβι

ίσως εδώ να 'ρχότανε να σ' έφερνε μαζί

ενώ η νύχτα άρχιζε το πέπλο της να ράβει

με μια στιλπνή εβένινη μεταξωτή κλωστή.

Κουράστηκα να καρτερώ...έφυγε το καράβι

κι ένα φεγγάρι υψώθηκε βαθύ πορτοκαλί

ενώ ο φάρος μάταια συνέχιζε ν' ανάβει

και με χρυσές ριπές φωτός να με πυροβολεί.

Σηκώθηκα και νευρικά άνοιξα το συρτάρι

κάποια φωτογραφία μας που ήμαστε μαζί

στη θάλασσα την έριξα το κύμα να την πάρει

γαλήνη να βρει η καρδιά κι απάγκιο η ψυχή.

Απόφαση οριστική πήρα μες στο σκοτάδι
της Αλεξάνδρειας έσπασα τη γυάλινη κυρά
αυτά που σε θυμίζανε τα πέταξα στον Άδη
και η ζωή ξανάρχισε να μου χαμογελά.

Μαρία Γασπαράτου

Σε μια θάλασσα αγκαλιά

 "Δε γίνεται" σου είπα...

"δε μπορώ ν' αντέξω τόσο γκρίζο

στον καλοκαιρινό ουρανό...

δε θέλω άλλο να δικαιολογώ

τ' αδικαιολόγητα,

την απαξίωση ν' ανέχομαι 

των ακριβών ονείρων μας,

να ψάχνω γι' άλλοθι 

στα καθημερινά μικρά εγκλήματα,

στα υποκριτικά χαμόγελα,

στο τίποτα που πάνω απ' τη ζωή μας 

την απόγνωση επωάζει.

Κι έπειτα είναι καλοκαίρι..." σου είπα

"κι εγώ θέλω τόσο πολύ

μες στο γαλάζιο του ανέμελα ν' αράξω.."

Κι εσύ δεν είπες τίποτα.

Μόνο με κοίταξες μ' εκείνα σου τα μάτια

που όταν με κοιτούν 

σε μια στιγμή

όλο τον κόσμο τον αλλάζουν.

Τα χέρια άνοιξες και μ' έκλεισες 

σε μία θάλασσα αγκαλιά

"Θα φτιάξουν όλα κάποτε"..

έτσι είπες...

κι έγιναν ξαφνικά απλά 

όλα τα δύσκολα...

Μαρία Γασπαράτου

Κι ας πίστευα...

Κι ας πίστευα πως η μαγεία

ήταν στα ροδαλά κι υγρά 

χρώματα της αυγής

κάποιου που μόλις είχε μπει

Ιούλη... 

κι η αλήθεια είναι πως ο κόσμος 

κείνη την άγια ώρα 

ήταν σαν πίνακας ζωγραφικής...

μια ακουαρέλα 

που ακόμα έσταζε πάνω της

κάποιου ρομαντικού ζωγράφου

το  πινέλο.

Κι ας πίστευα ότι το θαύμα

εκείνης της  ανατολής

ήταν οι πρώτες χρυσαφιές 

ακτίνες του ήλιου,

στέμμα  στα σκούρα σου μαλλιά

που σ' έκαναν να μοιάζεις

με Θεό και άγγελο και βασιλιά

που ασκούσε πάνω μου μια τρυφερή 

όσο και αναπόφευκτη εξουσία.

Καθώς βουλιάζαμε γλυκά

μες στην καρδιά κάποιου

χρυσού καλοκαιριού,

το ξέρω πια...

η αγάπη ήταν που όλα τα 'κανε

να μοιάζουν παραμύθι.

Μαρία Γασπαράτου

Ανεβαίνω

Ανεβαίνω... 

κάθε φορά που πίσω κάνω

κι αφήνω τον ανόητο εγωισμό μου 

νικημένο, 

ανεβαίνω.

Λες και τ' αστέρια, 

νήματα ασημένια ρίχνουν 

από κάποιο ονειρεμένο ουρανό,

σκάλες που λαμπυρίζουν μεταξένιες,

να πιαστώ, 

λιγάκι πιο ψηλά να φτάσω,

τ' ανθρώπινα να δω 

και με τη ματαιότητά τους να γελάσω.

Είναι ψηλά η αγάπη

και προσμένει με χέρια ανοιχτά,

μες στο χρυσό Παράδεισό της

να περάσει

όσους για χάρη της το "εγώ" τους 

κάτω απ' το "εμείς" το βάζουν.

Μαρία Γασπαράτου

Αγάπης φως

Παλιά, τα καλοκαίρια δεν τ' αγάπαγα.

Επώδυνα ήταν... 

σαν μια εκδικητική φωτιά

που έκαιγε στο πέρασμά της 

της άνυδρης ψυχής μου

τα ξερόκλαδα.

Κι αλήθεια 

όλα ήταν μέσα μου στεγνά

κι από το φως κρυβόντουσαν.

Παράταιρη έμοιαζε μια τέτοια εποχή

με της ζωής μου τα ψυχρά τοπία

κι όλη αυτή την ξέφρενη γιορτή 

σαν εμπαιγμό την ένιωθα 

σαν ειρωνεία και σαν ψέμα.

Κι ήρθες εσύ...αγάπης φως

κι ό,τι καλό μες στο σκοτάδι είχε χαθεί,

το ξαναβρήκα.

Έγινε ο ήλιος φίλος από εχθρός

κι έμαθα πλάι σου 

να αγαπώ τα καλοκαίρια.

Μαρία Γασπαράτου

Ουτοπία

Θα 'ρθει η στιγμή που το ταξίδι

θα γίνει ουτοπία.

Μάταια θα υψώνονται τ' άσπρα πανιά 

στης φυγής σου το καράβι.

Των ουρανών οι απατηλές υποσχέσεις

θα πέφτουν μία μία 

στης ματαίωσης τον σκοτεινό βυθό...

κι εσύ τους χάρτες σου 

θα σκίζεις

θα σπας τις πυξίδες σου 

θα καις τ' ανεμολόγια.

Κουράστηκες ούριους ανέμους 

να προσμένεις

και δύναμη ποτέ δεν είχες

να μπαρκάρεις κόντρα στον καιρό.

Τι κι αν τόσο πολύ αγάπησες 

τη θάλασσα...

μια άρρωστη ανάγκη σου 

σαν άγκυρα 

στην άχαρη στεριά σε δένει.

Θα σηκωθεί αέρας δυνατός

με μια απρόβλεπτη μανία

θα διαλύσει της φυγής σου το όνειρο

και συ θα μείνεις πίσω

σε μία στάσιμη κι απόμακρη ακτή

ν' αναζητάς το άπιαστο.

Μαρία Γασπαράτου

Τα σκαλοπάτια της λύπης

 
Για την απόγνωση απόψε θα σου πω,

για τη δική σου,

για τη δική μου...

Ανέβηκα βλέπεις κι εγώ ένα ένα 

τα σκαλοπάτια της λύπης.

Δείλιασα κάποιες φορές.

Ήταν ψηλά

πολύ ψηλά το φως

κι ήταν πιο εύκολο να κάνω πίσω,

να βρω τη γνώριμη γωνιά μου 

στο σκοτάδι

κι έτσι όπως πάντα έκανα,

εκεί να βυθιστώ.

Μα ένιωσα πως ήταν πια 

η μόνη επιλογή

ν' ανέβω τα σκαλιά μέχρι το τέλος...

κι αν έπεφτα 

πως έπρεπε ξανά να σηκωθώ,

να δένω τις πληγές μου,

να συνεχίζω.

Ο πόνος ξέρεις, 

κάποτε ανοίγει δρόμους

γίνεται γέφυρα 

για να βρεθείς αλλού.

Δεν είναι αιώνια αυτή η νύχτα.

Να το θυμάσαι.

Εκεί...στην πιο ψηλή κορφή της λύπης,

χαράζει πάντα.

Μαρία Γασπαράτου

Μέσα από τη βροχή

 Μέσα απ' τις ισχνές χαραμάδες 

του χρόνου

τίποτα ολόκληρο δεν καταφέρνω 

από σένα να δω.

Ίσως η μνήμη μου από άμυνα 

αρνείται

στα φωτεινά τοπία της ό,τι πονάει 

να φιλοξενεί...

και κάπου εκεί 

σε κάτι απόμερα κι ανήλιαγα στενά,

μέσα στη σκόνη των παλιών 

θλιμμένων ημερών 

και στους καπνούς 

όσων η πίκρα με μανία έκαψε,

σε άφησε να ζεις ακόμα...

και δεν είναι ούτε η όψη σου ξεκάθαρη

ούτε και της φωνής σου η χροιά.

Παλεύω κάποτε στο νου να φέρω 

το χαμόγελό σου,

κάποιες σου λέξεις που συνήθιζες να λες,

την καφετιά απόχρωση του βλέμματός σου...

τίποτα...

Μόνο κάθε φορά που σε θυμάμαι,

πάντα η θολή σου εικόνα

έρχεται μέσα από τη βροχή

και γύρω απλώνεται μια μυρωδιά

από κονιάκ κι από βρεγμένο χώμα...

Μαρία Γασπαράτου

Σε νοιάζονταν...το δίχως άλλο...

Λευκό λουλούδι ήσουν

που σ' έκοψαν και σ' έβαλαν 

να λούζεσαι στον ήλιο,

μπρος στο παράθυρο.

Το άρωμά σου να σκορπάς,

χαρά να φέρνεις στην κάμαρα.

Λευκό λουλούδι δίχως ρίζες,

σε βάζο κρυσταλλένιο 

με δροσερό νερό

που κάθε μέρα σου το άλλαζαν.

Σε νοιάζονταν...το δίχως άλλο...

Μα εσύ μακριά κοιτούσες,

λιβάδια λαχταρούσες, 

τη μάνα γη,

τον άνεμο...

μαράζωνες αργά,

ψυχορραγούσες.

Λευκός ανθός σε βάζο ακριβό...

σε φρόντιζαν,

μ' αγάπη σε κοιτούσαν,

με θαυμασμό.

Σε νοιάζονταν...το δίχως άλλο...

Μαρία Γασπαράτου

Σ' αυτόν τον τόπο

 Γαλάζιες θάλασσες μα ορίζοντες κλειστοί.

Πονάει η ομορφιά σ' αυτόν τον τόπο

κι ο νους σου πάντα στο φευγιό.

Τι κι αν τα πόδια σου αρνούνται 

σε δρόμους ξένους να βαδίσουν...

σου φύτεψε η απόγνωση φτερά στους ώμους.

Ο ήλιος σε καλεί 

η χρυσαφένια ακρογιαλιά...

μα όσα ερήμην σου σχεδίασαν 

για τη δική σου τη ζωή,

σε διώχνουν.

Γλυκά τα καλοκαίρια μα πικρά 

σ' αυτόν τον τόπο.

Τι κι αν το φως εδώ τα πάντα διαπερνά...

ξέρουν καλά να κρύβονται τα ψέματα

ξέρουν καλά να ελίσσονται οι απάτες

και στο πιο ύπουλο σκοτάδι

αιώνια να επιβιώνουν...

Κι ο νους σου πάντα στο φευγιό.

Σ' αεροπλάνα και σε τρένα

φορτώνεις το αύριό σου

αφού το ονείρεμα σ' αυτή τη γη

έγινε απαγορευτικό.

Πονάει αβάσταχτα το όνειρο

σ' αυτόν τον τόπο.

Μαρία Γασπαράτου

Θα 'θελα να 'μαι...

 

Θα ΄θελα να 'μαι στα πρωινά σου

του ήλιου η πρώτη χρυσή αχτίδα.

Χάδι ζεστό στο πρόσωπό σου

να σε ξυπνάω απαλά.

Κι όταν ανοίγεις τα βλέφαρά σου

να 'ναι το βλέμμα σου μία παγίδα.

Σαν πεταλούδα να φυλακίζομαι

στην ακριβή σου πρώτη ματιά.

Θα 'θελα να 'μαι στα καλοκαίρια σου

ο πρώτος μήνας...να 'μαι ο Ιούνης.

Χωρίς εμένα το καλοκαίρι

να ξεκινήσει δε θα μπορεί.

Να με προσμένεις όλο λαχτάρα

να ξαναγίνεσαι πάλι μικρούλης.

Να ξανανιώνεις στην αγκαλιά μου

κάθε σου μέρα να 'ναι γιορτή.

Κι αν ό,τι θα 'θελα για σένα να 'μαι

μοιάζει σενάριο φανταστικό

κι αν ακατόρθωτα όλα φαντάζουν

κι εγώ ανόητη...πολύ φοβάμαι,

όσα δε γίνονται δε με πειράζουν,

είμαι η αγάπη σου κι είναι αρκετό.

Μαρία Γασπαράτου

Σαν φωτεινός Ιούνης

Θα 'ρχεσαι 

όταν θα φεύγει η άνοιξη,

μέσα απ' τις φορτωμένες κερασιές

και τα χρυσά σοκάκια του ήλιου

σαν καλοκαίρι 

σαν αυγή

σα νότιος άνεμος.

Θα 'ρχεσαι 

καθώς θα μ' αποχαιρετάει ο Μάης

και θα σκορπά στους δρόμους της ψυχής

κόκκινα πέταλα

από τα πιο ωραία του τριαντάφυλλα,

πάνω τους να πατήσεις.

Μέσα από την ομίχλη 

των αδιάφορων καιρών

το μυστικό κλειδί θα ξεθάψω,

θ' ανοίξω διάπλατα την πόρτα 

και θα μπεις 

μαζί μ' όλο το φως 

κι όλο το μάκρος

των χαμένων οριζόντων.

Θα 'ρθεις

όταν θα φεύγει η άνοιξη

σαν θάλασσα 

σαν ουρανός

σαν φωτεινός Ιούνης.

Μαρία Γασπαράτου