Δέντρα ξεριζωμένα

Αλλιώς τον είχα φανταστεί τον κόσμο.

Πως μέρα με τη μέρα θα μεγάλωνε,

θα πλάταινε, θα ψήλωνε, θα ομόρφαινε,

πως κάθε τι δικό μας θα χωρούσε

και με της ίριδας τα χρώματα

θα το 'ντυνε.

Μα όλο και πιο μικρός 

γίνεται αυτός ο κόσμος

όλο στενεύει και κονταίνει,

τίποτα μέσα του καλό πια δε χωράει, 

πίσσα μόνο και κάρβουνο, 

συρματοπλέγματα και φυλακές,

συνθήματα άκυρα σε πανό ξεφτισμένα,

υποκρισία και ψέματα... 

κι οι προσδοκίες μας με καλυμμένα μάτια

στέκουν σαν μελλοθάνατοι 

μπροστά στου αύριο την γκιλοτίνα.

Τι έφταιξε 

κι ό,τι με τόση θέρμη ονειρευτήκαμε

άγρια ποδοπατήθηκε

κι όσα πολύ θελήσαμε με δέντρα μοιάζουν πια

ξεριζωμένα;

Μαρία Γασπαράτου