Δίχως αντίσταση

 Χόρευαν γύρω μας τα φύλλα

σ' έναν αργό και μελαγχολικό χορό.

Τίποτα απ' όσα μέσα μας 

είχαν απρόβλεπτα επαναστατήσει 

δεν ορίζαμε.

Μια ψύχρα έκανε λυτρωτική

έπειτα από ένα φλογερό 

κι άνυδρο καλοκαίρι

μα εμείς δυο καταστροφικές φωτιές

καίγαμε ό,τι γύρω μας 

σαν βάλσαμο

την πολυπόθητη δροσιά ζητούσε.

Το τέλος κάλπαζε σαν άγριο άτι

πάνω στους δρόμους της αγάπης

που με κόπο είχαν ανοιχτεί,

ποδοπατούσε τα τριαντάφυλλα 

που με φροντίδα περισσή φυτέψαμε

κι είχαν ανθίσει.

Φθινόπωρο...κι ενώ η φύση πάσχιζε 

να κρατηθεί, 

λιγάκι ακόμα απ' τη φθορά ν' αντέξει,

στου εγωισμού εμείς τον ανελέητο βοριά

δίχως αντίσταση

σαν φύλλα κίτρινα

παραδοθήκαμε.

Μαρία Γασπαράτου