Ανεβαίνω

Ανεβαίνω... 

κάθε φορά που πίσω κάνω

κι αφήνω τον ανόητο εγωισμό μου 

νικημένο, 

ανεβαίνω.

Λες και τ' αστέρια, 

νήματα ασημένια ρίχνουν 

από κάποιο ονειρεμένο ουρανό,

σκάλες που λαμπυρίζουν μεταξένιες,

να πιαστώ, 

λιγάκι πιο ψηλά να φτάσω,

τ' ανθρώπινα να δω 

και με τη ματαιότητά τους να γελάσω.

Είναι ψηλά η αγάπη

και προσμένει με χέρια ανοιχτά,

μες στο χρυσό Παράδεισό της

να περάσει

όσους για χάρη της το "εγώ" τους 

κάτω απ' το "εμείς" το βάζουν.

Μαρία Γασπαράτου