Επώδυνα ήταν...
σαν μια εκδικητική φωτιά
που έκαιγε στο πέρασμά της
της άνυδρης ψυχής μου
τα ξερόκλαδα.
Κι αλήθεια
όλα ήταν μέσα μου στεγνά
κι από το φως κρυβόντουσαν.
Παράταιρη έμοιαζε μια τέτοια εποχή
με της ζωής μου τα ψυχρά τοπία
κι όλη αυτή την ξέφρενη γιορτή
σαν εμπαιγμό την ένιωθα
σαν ειρωνεία και σαν ψέμα.
Κι ήρθες εσύ...αγάπης φως
κι ό,τι καλό μες στο σκοτάδι είχε χαθεί,
το ξαναβρήκα.
Έγινε ο ήλιος φίλος από εχθρός
κι έμαθα πλάι σου
να αγαπώ τα καλοκαίρια.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου