Μέσα από τη βροχή

 Μέσα απ' τις ισχνές χαραμάδες 

του χρόνου

τίποτα ολόκληρο δεν καταφέρνω 

από σένα να δω.

Ίσως η μνήμη μου από άμυνα 

αρνείται

στα φωτεινά τοπία της ό,τι πονάει 

να φιλοξενεί...

και κάπου εκεί 

σε κάτι απόμερα κι ανήλιαγα στενά,

μέσα στη σκόνη των παλιών 

θλιμμένων ημερών 

και στους καπνούς 

όσων η πίκρα με μανία έκαψε,

σε άφησε να ζεις ακόμα...

και δεν είναι ούτε η όψη σου ξεκάθαρη

ούτε και της φωνής σου η χροιά.

Παλεύω κάποτε στο νου να φέρω 

το χαμόγελό σου,

κάποιες σου λέξεις που συνήθιζες να λες,

την καφετιά απόχρωση του βλέμματός σου...

τίποτα...

Μόνο κάθε φορά που σε θυμάμαι,

πάντα η θολή σου εικόνα

έρχεται μέσα από τη βροχή

και γύρω απλώνεται μια μυρωδιά

από κονιάκ κι από βρεγμένο χώμα...

Μαρία Γασπαράτου