Τα σκαλοπάτια της λύπης

 
Για την απόγνωση απόψε θα σου πω,

για τη δική σου,

για τη δική μου...

Ανέβηκα βλέπεις κι εγώ ένα ένα 

τα σκαλοπάτια της λύπης.

Δείλιασα κάποιες φορές.

Ήταν ψηλά

πολύ ψηλά το φως

κι ήταν πιο εύκολο να κάνω πίσω,

να βρω τη γνώριμη γωνιά μου 

στο σκοτάδι

κι έτσι όπως πάντα έκανα,

εκεί να βυθιστώ.

Μα ένιωσα πως ήταν πια 

η μόνη επιλογή

ν' ανέβω τα σκαλιά μέχρι το τέλος...

κι αν έπεφτα 

πως έπρεπε ξανά να σηκωθώ,

να δένω τις πληγές μου,

να συνεχίζω.

Ο πόνος ξέρεις, 

κάποτε ανοίγει δρόμους

γίνεται γέφυρα 

για να βρεθείς αλλού.

Δεν είναι αιώνια αυτή η νύχτα.

Να το θυμάσαι.

Εκεί...στην πιο ψηλή κορφή της λύπης,

χαράζει πάντα.

Μαρία Γασπαράτου