Πύρινα χέρια

Πύρινα χέρια απλώθηκαν...

καιν δίχως έλεος ό,τι αγγίζουν...

Στάχτη, φωτιά και πάλι στάχτη,

απελπισία, πόνος, ερημιά,

σκέπασαν του καλοκαιριού

τα ωραία χρώματα.

Μέρες καπνισμένες ξημερώνουν

κι ένας Αύγουστος βρώμικος 

που κάρβουνο και θάνατο μυρίζει,

να φύγει θέλει,

να κρυφτεί,

μια νέα εποχή να βρει να τον αντέξει...

το καλοκαίρι δεν του πρέπει πια...

ούτε φθινόπωρο

ούτε άνοιξη

ούτε χειμώνας.

Μια νέα εποχή να τον αντέξει.

Το όνομά της θα ΄ναι "Απόγνωση"

Μαρία Γασπαράτου