"Έλα"...μου είπες...

Νύχτα βαθιά 

σκέπαζε από καιρό τη μέρα.

Μια διαρκής βροχή

αργά και βασανιστικά

σάπιζε τις ελπίδες μέσα μου.

 "Έλα".. μου είπες...

" μαζί να βρούμε τα χαμένα χρώματα.

Να σκάψουμε μες στο σκοτάδι, 

δρόμο ν' ανοίξουμε,

να βγούμε στης θλίψης την άλλη πλευρά."

"Τέσσερα χέρια" είπες "είναι αρκετά."

"Μα είναι αδύναμα" σου είπα

"τα χέρια τα δικά μου.

Αιώνες τώρα κουβαλούν

όλα τα ασήκωτα

κι αυτό το μαύρο είναι πυκνό

και συμπαγές σαν πέτρα...

μυρίζει κάρβουνο και πίσσα...

θα καώ.."

Μ' έπιασες τότε από τους ώμους.

Ως την ψυχή θυμάμαι έφτασε

το αιφνίδιο τράνταγμα.

Όλα τα φοβισμένα μου, 

ξεσήκωσε.

Πέταξε από πάνω τους 

της καταστροφικής παραίτησης 

τη σκόνη. 

Η δολοφονική βροχή σταμάτησε

και στον ορίζοντα μακριά

αντίκρισα πρώτη φορά

του πιο λαμπρού ουράνιου τόξου

τα χρώματα.

Μαρία Γασπαράτου