Πού είσαι;

 Σε σκέφτομαι πάλι...

όχι ότι έπαψα ποτέ...

μα είναι στιγμές που σε νιώθω κοντά...

το χέρι μου απλώνω, σ' αγγίζω θαρρώ,

χαϊδεύει η φωνή σου τ' αυτιά μου,

στιγμές που παράδοξα νιώθω 

πως είσαι εδώ.

Ίσως και να 'ναι το φθινόπωρο...

τα άσπρα, τα κίτρινα, 

τα βυσσινιά χρυσάνθεμα

που αγάπαγες τόσο.

Ίσως και να 'ναι αυτή η εποχή

που τόσο σου έμοιαζε

έτσι όπως μοίραζες

τα φύλλα της καρδιάς σου

ανυστερόβουλα 

σε κάθε άνεμο διεκδικητικό.

Σε ψάχνω αυτές τις παράξενες ώρες  

στα παλιά μου τετράδια

στους σκόρπιους στίχους

στα λόγια που κάποτε είπες 

και δεν έκλεψε ο χρόνος 

στις μνήμες που δε σβήσαν ποτέ...

Πού είσαι;

Πάλι από τη γιορτή των χρυσανθέμων 

λείπεις...

Μαρία Γασπαράτου